Ο "Τσίλης" κι εγώ...

Ο Τσίλης είναι το άλογο μου, το όνομα του το πήρε απο το ιδιαίτερο χρώμα που έχει, το τσίλικο. Η ράτσα του είναι κρητικό "γιοργαλίτικο". Τα γιοργαλίτικα ή αλλιώς πλαγιοτροχαστά άλογα υπάρχουν περισσότερο στην Κρήτη. 

Λέγεται ότι τα άλογα αυτά τα είχαν στο στρατό τους οι Τούρκοι. Όταν όμως οι Τούρκοι έφυγαν, τα άλογα αυτά έμειναν στους Έλληνες και συγκεκριμένα στους Κρητικούς. Οι Κρητικοί έλεγαν οτι όταν ένα καλό "γιοργαλίτικο" άλογο πηγαίνει σωστά, τότε ο αναβάτης του θα μπορεί να μεταφέρει μια τσάντα με αυγά χωρίς να σπάσουν...

Στην περιοχή μας τα άλογα που υπήρχαν και υπάρχουν ακόμα και σήμερα είναι τα "πηνειότικα",  αυτά δηλαδή που πήραν την ονομασία τους απο τον ποταμό Πηνειό, επειδή οι Τούκοι, μετά από την αποχώρησή τους στο τέλος της επανάστασης του 1821 άφησαν τα άλογα τους εκεί. Έπειτα η ράτσα τους εξαπλώθηκε σε όλη την Ελλάδα, αλλά περισσότερο στην Ηλεία, γι αυτό υπήρχαν πολλά και στο χωριό μου, τη Νέα Φιγαλεία και σήμερα λιγότερα.

Στο χωριό μας έχουμε πολλά έθιμα που σχετίζονται με τα άλογα, ένα άπο αυτά είναι η παρέλαση των αλόγων στην γιορτή του Αγίου Γεωργίου, όπου μαζευόμαστε όλοι οι καβαλάρηδες και ο παπάς μας ευλογεί μαζί με τα άλογα μας και τα ταϊζει άρτο, για να έχουν την ευλογία του. Μετά κάνουμε βόλτες στο χωριό με αυτά, για να τα καμαρώσουν οι μεγάλοι και να ανεβάσουν πάνω τα μικρά παιδιά για να βγάλουν φωτογραφίες. Ένα άλλο έθιμο που είχαμε στο χωριό μας ήταν το στόλισμα των προικιών και η μεταφορά της νύφης στην εκκλησία. Σ' αυτό το έθιμο τα άλογα ομορφοστολισμένα μεταφέρουν τα προικιά και τα κάνουν βόλτα σε όλο το χωριό. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν αμάξια, γι' αυτό και την νύφη την πήγαιναν με άμαξα δεμένη σε ένα ή και δύο καλοστολισμένα αλογα. 

Τα άλογα, εκτός από όμορφα, είναι χρήσιμα και εργατικά, δηλαδή βοηθούν τα αφεντικά τους στις αγροτικές και τις κτηνοτροφικές εργασίες, τις οποίες σήμερα συνήθως τις κάνουν τα εξελιγμένα μηχανήματα. Μια από τις συνηθισμένες εργασίες ήταν η μεταφορά των ανθρώπων, αλλά με τα άλογα μετέφεραν και ξύλα από το ποτάμι, πέτρες από το νταμάρι, αλλά και όλα τα αναγκαία πράγματα. Επίσης με τα άλογα έκανα το όργωμα, με το αλέτρι που το κουβαλούσαν για να ανοίξουν αυλάκια, να σπείρουν και να καλλιεργήσουν τη γη. Με τα άλογα άνοιγαν δρόμους και μ' αυτά αλώνιζαν στο αλώνι το σιτάρι. 

Το αλώνι ήταν μια πέτρινη στρογγυλή κατασκευή, που είχε στη μέση ένα ξύλο στο οποίο έδεναν το άλογο και πάταγε τα σπαρτά και τριβόταν ο καρπός και έμενε κάτω και τα στάχυα τα έβγαζαν με το δικριάνι. Η διαδικασία αυτή κρατούσε πέντε με έξι ώρες. Έπαιρναν λοιπόν μετά το στάρι και πήγαιναν στο μύλο για να το αλέσουν. Ακόμα και εκεί όμως βοηθούσαν τα άλογα. Έδεναν ένα άλογο στην μυλόπετρα και το έβαζαν να γυρίζει γύρω-γύρω ώστε να γυρίζει η μυλόπετρα και να αλέθει το σιτάρι και να το κάνει αλεύρι. Το ίδιο γινόταν και στα παλιά ελαιοτριβεία, που και αυτά είχαν μυλόπετρες που τις γυρνούσαν τα άλογα. 
Ακόμα και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που  χρησιμοποιούν τα άλογα  στις αγροτικές δουλειές. Οι περισσότεροι όμως τα έχουν για ομορφιά και για ιππασία. Τα άλογα είναι απο τα πιο όμορφα και πιο καθαρά ζώα και με μεγάλο δείκτη νοημοσύνης. Τα άλογα διαισθάνονται το φόβο και την αγάπη και αντιδρούν ανάλογα.

Εμείς πριν από δύο χρόνια πήραμε το άλογο μου, τον Τσίλη από έναν έμπορο που πούλαγε άλογα και γαϊδούρια και άλλα ιπποειδή. Αυτόν τον πλανόδιο τον ήξερε ο θείος μου και τον είδε στο πανηγύρι της Κυπαρισσίας και του είπε την επόμενη μέρα να έρθει και να φέρει το άλογο. Έτσι εμφανίστηκε στο στάβλο ο Τσίλης… Ήρθε το καβαλήσαμε για μια βόλτα, για να δούμε αν είναι ήρεμο και αν έχει γιοργαλίτικο καλπασμό. Τελικά μας άρεσε και το πήραμε. Την επόμενη μέρα μας έφερε σέλα ο ξάδερφός μου, το σελώσαμε και το βγάλαμε βόλτα στο χωριό. Το άλογο το έχουμε στο στάβλο του θείου μου και το φροντίζουμε όλοι. Μου αρέσει πολύ το άλογο και  όταν τρέχει και όταν πηγαίνει αργά και είναι καμαρωτό κι αυτό για ένα άλογο είναι το πιο βασικό.

Εγώ στον ελεύθερο χρόνο μου φροντίζω το άλογό μου, το καθαρίζω, το σελώνω και κάνω βόλτες μ΄αυτό στα χωράφια και στο χωριό. Νιώθω ελεύθερος όταν τρέχω μ' αυτό και καμαρώνω όταν με θαυμάζουν οι φίλοι μου. Είναι ένα μοναδικό συναίσθημα...
Ελπίζω σε κάποια χρόνια να φτιάξω μια φάρμα με ιππικό όμιλο και ξενώνα, όπου οι επισκέπτες του  θα μπορουν να εξερευνήσουν την φύση, να έρθουν πιο κοντά με τη ζωή στο χωριό και να κάνουν ιππασία. Σήμερα βέβαια είναι δύσκολο να πραγματοποιηθούν τα όνειρά μας, αλλά πάντα θα υπάρχει μέσα μας η ελπίδα...

 Άρης Μαυροειδής