Η αγαπημένη μου τραγουδίστρια...

Αγαπημένη μου τραγουδίστρια είναι η Αριάνα Γκράντε, που είναι Αμερικανίδα τραγουδίστρια και ηθοποιός. Έκανε το ντεμπούτο της ως ηθοποιός, το 2008 και τηλεοπτικά έγινε γνωστή από την νεανική σειρά Victorious, υποδυόμενη την Κατ Βαλεντάιν.

Η μουσική της καριέρα ξεκίνησε με το soundtrack του Victorious (2010), μαζί με τους  υπόλοιπους ηθοποιούς της σειράς. Κυκλοφόρησε το πρώτο της άλμπουμ το 2013 και το πρώτο single του album, "The Way", έκανε ντεμπούτο στο Top 10 του Billboard Hot 100 των Η.Π.Α. με τους κριτικούς να την συγκρίνουν την με την Mariah Carey.

Ακολούθησε το δεύτερο της album, My Everything το 2014. Με τα singles "Problem", "Break Free", "Bang Bang και "Love Me Harder" πέρασε 34 συνεχόμενες εβδομάδες στο Top 10 του Billboard Hot 100 των Η.Π.Α. Το 2015 για να προωθήσει το My Everything ξεκίνησε την 2η συνολικά περιοδεία της και την 1η παγκόσμια της ονόματι "The Honeymoon Tour" και συμμετείχε με μικρό ρόλο στην κωμωδία-θρίλερ σειρά του FOX, "Scream Queens".

Το 2016 κυκλοφόρησε το τρίτο της album, Dangerous Woman.  Το ομότιτλο πρώτο single του album, "Dangerous Woman", έκανε ντεμπούτο στο Νο.7 στο Billboard Hot 100 των Η.Π.Α., κάνοντας την, έτσι, τη μόνη καλλιτέχνη στην ιστορία αυτού του chart που να έχει τα πρώτα single των τριών πρώτων album της που να κάνουν ντεμπούτο στο Top 10 αυτού του chart.

Δυστυχώς στην συναυλία της στο Μάντσεστερ, στις 22 Μαϊου του 2017 εκδηλώθηκε τρομοκρατική βομβιστική επίθεση σκοτώνοντας 22 πολίτες και τραυματίζοντας αρκετούς ακόμη.

Ασπασία Σγουροβασιλάκη

Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία...

Η Νέα Φιγαλεία (η γνωστή στις γύρω περιοχές ως Ζούρτσα) είναι ένα μικρό χωριό στο νομό Ηλείας, το οποίο προσφέρει ηρεμία και χαρά σε όποιον το επισκεφτεί.

Εκτός από τις φυσικές ομορφιές, έχει πολύ σημαντικά μνημεία, αλλά και ένα υπέροχο λαογραφικό μουσείο.

Δυστυχώς όμως ο δρόμος προς το χωριό αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα, όπως κατολισθήσεις βράχων, καθιζήσεις και ρωγμές, οι οποίες κάνουν την οδήγηση δύσκολη και επικίνδυνη για όλους τους οδηγούς, που θέλουν αν επισκεφθούν το χωριό μας.

Τα προβλήματα του οδικού δικτύου, δημιουργούν προβλήματα και εμποδίζουν την ανάπτυξη της τοπικής οικονομίας.

Αν ο δρόμος βελτιωνόταν, θα μπορούσαμε να έχουμε και περισσότερο τουρισμό!

Νίκος και Παναγιώτης Μπαλαδήμας

Ξενάγηση στο Μοναστήρι και στο Λαογραφικό Μουσείο Νέας Φιγαλείας

Η μέρα μας ξεκίνησε όμορφα, με τους συμμαθητές μας και τους καθηγητές μας περιηγηθήκαμε και γνωρίσαμε λίγο καλύτερα τον τόπο μας.

Η πρώτη μας στάση ήταν στο «Μοναστήρι», όπου μας υποδέχθηκε ο πατήρ Αναστάσιος Αποστολόπουλος. Το «Μοναστήρι» είναι μια πολύ παλιά τρίκλιτη βασιλική εκκλησία, κτισμένη το 10 αι. περίπου, που ανακαινίστηκε πρόσφατα. Είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Τώρα είναι κοιμητηριακός Ναός, ενώ παλαιότερα ήταν μοναστηριακός, γιατί υπήρχε ανδρικό μοναστήρι. Ο Ναός υπάρχει  στις καταγραφές των Ενετών. Επίσης λέγεται πως τα στρατεύματα του Ιμπραήμ έκαψαν το μοναστήρι. Μας συγκίνησαν τα λόγια του ιερέα και μας εντυπωσίασε η πλούσια ιστορία του Ναού.

Επίσης ο κος Θύμιος Βλάχος, ο μαστρο-Θύμιος, περίφημος λιθοξόος (που έτυχε να είναι εκεί) μας μίλησε για τον τρόπο που είναι κτισμένος ο Ναός.

Στη συνέχεια πήγαμε στο Λαογραφικό Μουσείο όπου μας περίμενε η κα Ειρήνη Βενέτη, που μας μίλησε για τα πλούσια εκθέματα και την ιστορία τους. Μάθαμε ότι το Λαογραφικό Μουσείο Νέας Φιγαλείας δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία του Συλλόγου Ζουρτσάνων Αθήνας και υποστηρίχθηκε από όλο το χωριό. Το Μουσείο στεγάζεται σε ένα παλιό πέτρινο αρχοντικό(του 1847) που παραχωρήθηκε γι’ αυτό το σκοπό και ανακαινίστηκε για να φιλοξενήσει εργαλεία, χρηστικά καθημερινά αντικείμενα, αλλά και πολλά βυζαντινά κειμήλια. Μεγάλη εντύπωση μας έκανε το χειροποίητο ξύλινο, ζωγραφιστό ταβάνι που μεταφέρθηκε από άλλο αρχοντόσπιτο και τοποθετήθηκε εκεί. Επίσης αξίζει να αναφερθούμε στο στασίδι του Σίμωνα Καρά, αλλά και στις βυζαντινές εικόνες και το τέμπλο, που μεταφέρθηκαν εκεί από το Μοναστήρι.

Πιστεύουμε ότι αξίζει να το επισκεφθείτε, όχι μόνο για τον πλούτο των εκθεμάτων του, αλλά και για την καλαισθησία με την οποία έχουν τοποθετηθεί στο χώρο.

Όλοι νιώσαμε περηφάνια για τον τόπο μας, για την ιστορία του και τους προγόνους μας. Αισθανθήκαμε σεβασμό για τα μνημεία μας του χωριού μας, αλλά και ιδιαίτερη ευγνωμοσύνη για τους ανθρώπους που ενδιαφέρθηκαν και διατήρησαν ζωντανή τη μνήμη.

Λίγα λόγια για τον Ιερέα μας

Στο Μοναστήρι μας ξενάγησε ο ιερέας του χωριού, ο πατήρ Αναστάσιος Αποστολόπουλος, που γεννήθηκε το 1968 στο χωριό Καλογερέσι της Μεσσηνίας. Εκεί πέρασε τα παιδικά του χρόνια και σε νεαρή ηλικία πήρε την απόφαση να γίνει παπάς. Η οικογένειά του τον στήριξε και τον βοήθησε πολύ σ' αυτή του την απόφαση. Έτσι μετά από χρόνια και αφού αποφοίτησε από τη Ριζάρειο σχολή, χειροτονήθηκε και διορίστηκε την Νέα Φιγαλεία.

Γρήγορα προσαρμόστηκε στο νέο περιβάλλον και αγάπησε τον τόπο, «γιατί οι κάτοικοι ήταν αρκετά καλοί κι αμέσως κερδίσαμε την εμπιστοσύνη τους", μας λέει. Σήμερα πια μετά από δεκαέξι χρόνια στη Νέα Φιγαλεία, δηλώνει πολύ ικανοποιημένος από την επιλογή του.

Το μηχανάκι

Το μηχανάκι είναι ένα μέσο μεταφοράς, είναι το πιο οικονομικό και το πιο επικίνδυνο. Το χρησιμοποιούν πολλοί  για την διευκόλυνση της μεταφοράς τους, κυρίως λόγω του χαμηλού κόστους του. 

 Κάποιοι άλλοι  το επιλέγουν για να κάνουν φιγούρα, να δημιουργήσουν εντύπωση κι αυτό συμβαίνει περισσότερο στα αγόρια, στην ηλικία της εφηβείας. 

Σ' αυτή την ηλικία τα αγόρια ασχολούνται περισσότερο με τα μηχανάκια, γιατί θεωρούν πως με αυτά θα προσελκύσουν και θα εντυπωσιάσουν περισσότερο τους άλλους. 

Βέβαια τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε πως όλο και περισσότερα κορίτσια ασχολούνται με τα μηχανάκια και τα επιλέγουν για τις μετακινήσεις τους.

Στο χωριό μου σχεδόν όλα τα αγόρια έχουν μηχανάκια, από πολύ μικρή ηλικία, γιατί μ' αυτά είναι ευκολότερο  να μετακινηθούμε στο χωριό μας, που έχει αρκετές ανηφόρες και κατηφόρες. 

Γιώργος Μανιάτης

Μικρασιατική καταστροφή... ενενήντα πέντε χρόνια μετά...

Στο μάθημα της λογοτεχνίας και με αφορμή τα 95 χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή, μας ζητήθηκε να φανταστούμε και να γράψουμε τη δική μας εκδοχή για τον ξεριζωμό των Ελλλήνων από τη Σμύρνη και να συνεχίσουμε το "Ταξίδι χωρίς επιστροφή" της Διδώς Σωτηρίου. Αυτή είναι η δική μου συνέχεια...

 Καθώς τα καΐκι μας ξεμάκρυνε από την όχθη της Σμύρνης, σκεφτόμουν. Όλο σκεφτόμουν, τα ίδια και τα ίδια... 

Δεν πέρασε πολλή ώρα από την ώρα που φύγαμε και είδα καπνούς πάνω απ’ την αγαπημένη μου Σμύρνη…

Αμέσως φοβήθηκα και ρίχτηκα στην αγκαλιά της θείας μου κλαίγοντας… Αυτή έμεινε σαστισμένη για μια στιγμή και έπειτα μου είπε: «Σώπα παιδί μου, σώπα… Θα δεις, τίποτα δε θα γίνει… Όλα θα πάνε καλά… Σώπα…

Βγήκα από την αγκαλιά της και κοίταξα μακριά. Ήθελα να δω τι γινόταν, μα ο καπνός όλο και πύκνωνε. Τα λόγια της με είχαν εμψυχώσει και ήθελα να τα πιστέψω...

Όμως καπνοί έβγαιναν από παντού, η Σμύρνη καιγόταν. Όλοι στο καΐκι έμειναν με το στόμα ανοιχτό και τα μάτια τους βούρκωσαν. Εγώ έκλαιγα και φώναζα: «Μαμά, μαμά…

Ο θείος μου με πήρε αγκαλιά και προσπαθούσε να με παρηγορήσει κλαίγοντας και σπαράζοντας κι αυτός… Δε μπορούσα να σταματήσω και ψιθυρίζοντας έλεγα: «Πάει η οικογένειά μου…  Γιατί;  Γιατί μανούλα δεν πήρες το πρώτο βαπόρι όπως σου είπα;»

Οι υπόλοιποι δεν μπορούσαν να πουν τίποτα. Δεν υπήρχε καμία λέξη για να μας παρηγορήσει πια…

Έπειτα ακούστηκε μια δυνατή έκρηξη και η Σμύρνη τυλίχτηκε εντελώς στις φλόγες. Είχα χάσει τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου. Τα συναισθήματά μου ήταν χειρότερα από πριν. Ήξερα ότι όποιος δεν είχε φύγει θα ήταν δύσκολο να γλιτώσει…

Ακόμη κι όταν πια το καΐκι ξεμάκρυνε και χάθηκε εντελώς από τα μάτια μας η φλεγόμενη Σμύρνη δε μπορούσα να το  πιστέψω, δεν μπορούσα να το δεχτώ…

Δε θα ξανάβλεπα ποτέ την οικογένειά μου, την πατρίδα μου, τα αδέρφια μου, τον πατέρα μου, τη μάνα μου…

Όλα είχαν τελειώσει πια…

Όταν, μετά από δώδεκα ώρες περίπου, φτάσαμε στην Αθήνα, κατεβήκαμε μηχανικά από το βαπόρι και ο θείος Γιάγκος μας είπε ότι ξέρει που να πάμε.

Η θεία Ερμιόνη κούνησε καταφατικά το κεφάλι της και προχωρήσαμε.

Όταν φτάσαμε είδα ένα διώροφο σπίτι, από τούβλα με δυο χαλασμένα παραθυρόφυλλα.

Μόλις ανοίξαμε την πόρτα αντίκρισα τον χειρότερό μου εφιάλτη…

Νόμιζα πως θα πηγαίναμε κάπου που θα ήμασταν μόνοι μας, αλλά αντίθετα αυτό το σπίτι ήταν γεμάτο κόσμο, γεμάτο με εκατοντάδες πρόσφυγες από τη Σμύρνη.

Έπιασα σφιχτά το χέρι της θείας μου, για να μην χαθώ μέσα στο πλήθος…

Μου ‘ρχοταν να κλαίω σαν έβλεπα τους συμπατριώτες μου…

Έκλαιγα συνεχώς… Τίποτα άλλο…

Τώρα πια… ήμουν κι εγώ πρόσφυγας….

Θεοδώρα Κατσάμπουλα