«Άρτεμις», ομάδα βόλεϊ γυναικών Νέας Φιγαλείας

Ομάδα βόλεϊ γυναικών Νέας Φιγαλείας «Άρτεμις»

Πριν από τρία χρόνια στο χωριό μου, τη Νέα Φιγαλεία του νομού Ηλείας,  δημιουργήθηκε από μια παρέα γυναικών μια ομάδα βόλεϊ, που αποτελείται σήμερα από 12 γυναίκες ηλικίας από 15 έως 45 ετών.

Σκοπός της δημιουργίας της ομάδας ήταν να εξασκήσουν και να βελτιώσουν τη φυσική και πνευματική τους κατάσταση. Όταν ξεκίνησαν, η εμπειρία των κοριτσιών στο βόλεϊ ήταν μηδενική και με τη βοήθεια του προπονητή, με σκληρή προετοιμασία,  αρκετό πείσμα και ισχυρή θέληση κατάφεραν να φτάσουν σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο και να συμμετάσχουν  τελικά σε αγώνες με παίκτριες επαγγελματικού επιπέδου.

Το κλίμα στις προπονήσεις είναι ευχάριστο και η ομάδα προχωράει δυναμικά και συνεχίζει να γίνει όλο και περισσότερο γνωστή στην ευρύτερη περιοχή και πιστεύουμε πως αρκετά νέα κορίτσια θα προωθηθούν και επαγγελματικά!

Ελένη Μπιμπή

Ο κος Δημήτρης Σπύρου, για τα παιδιά της "Αντηλιάς"!

 Στο πλαίσιο της θεματικής εβδομάδας, παρακολουθήσαμε την ταινία "ο Ψύλλος" και προσεγγίσαμε μέσα από φύλλα εργασίας τα στερεότυπα και την περιθωριοποίηση που υφίσταται κάθε τι διαφορετικό και καινούργιο, ιδιαίτερα σε μια κλειστή κοινωνία, ακόμη κι αν αυτό το διαφορετικό είναι ένα παιδί που αποφασίζει να εκδώσει μια μαθητική εφημερίδα...

Ο "Ψύλλος" μας έδωσε τη δυνατότητα να αναγνωρίσουμε ομοιότητες και διαφορές στο σχολείο, στον τρόπο εκπαίδευσης, στην καθημερινότητα, αλλά και γενικότερα στη ζωή του χωριού τότε και σήμερα. Μιλήσαμε για τα παρατσούκλια, την πανάρχαια αυτή συνήθεια των Ελλήνων, που άλλοτε επαινεί και εξυψώνει και άλλοτε στοχοποιεί και καταβαραθρώνει τον άνθρωπο... Είπαμε πολλά... Μιλήσαμε για την νοοτροπία των χωριών, για το κουτσομπολιό, για τα όνειρα των απλών ανθρώπων και των μικρών παιδιών... 

Ύστερα τα παιδιά ρώτησαν για τον μικρό Ηλία και για τον Γαλαξία, εκείνον τον "γραμματιζούμενον που τώρα τον λένε και τρελό", για εκείνον που τόλμησε να υπερασπιστεί τα όνειρα του μικρού παιδιού... 

Έτσι τα παιδιά της εφημερίδας έγραψαν τις ερωτήσεις γι' αυτή τη διαδικτυακή συνέντευξη με τον κο Δημήτρη Σπύρου, δημιουργό της ταινίας και πρόεδρο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για παιδιά και νέους και ευελπιστούν πως κάποια στιγμή θα συναντήσουν και από κοντά τον "Γαλαξία" τους... 

Ρ. Μ.

Που γεννηθήκατε και πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;

Δ.Σ. Γεννήθηκα στα Διάσελλα Ολυμπίας το 1954. Δηλαδή σε μια εποχή που τα τραύματα της Κατοχής και του Εμφυλίου Πολέμου δεν είχαν ακόμη επουλωθεί στη χώρα μας. Οι συνθήκες ζωής ήσαν πολύ δύσκολες. Όλα τα παιδιά έπρεπε να βοηθούμε με όλους τους δυνατούς τρόπους τους γονείς μας, ακόμη και σε δύσκολες και σκληρές δουλειές. Αλλά όλα τα παιδιά, σ΄ όλες τις εποχές και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, κάνουν όνειρα για ένα καλύτερο αύριο. Έτσι κι εμείς ονειρευόμασταν και κάναμε προσχέδια του μέλλοντός μας. Παίζαμε τα παραδοσιακά παιχνίδια, κρυφτό, κυνηγητό, ακόμη και τον επικίνδυνο πετροπόλεμο. Φτιάχναμε και αυτοσχέδια παιχνίδια. Ακούγαμε παραμύθια από τις γιαγιάδες και πολεμικές ιστορίες από τους παππούδες. Υπήρχαν και ωραία έθιμα, όπως η «ξέλαση», όπου όλο το χωριό πήγαινε αφιλοκερδώς και βοηθούσε στις δουλειές κάποια οικογένεια που βρισκόταν σε ανέχεια ή φύτευαν αμπέλι σε κάποιο νιόπαντρο ζευγάρι που έστηνε το δικό του νοικοκυριό. Ήταν πολύ όμορφα όταν όλοι οι γείτονες κάθονταν τα βράδια και ξεφύλλιζαν όλοι μαζί τα αραποσίτια, λέγανε ιστορίες και τραγουδούσαν. Είχαμε όμορφες γιορτές. Κάναμε τους πρώτους φίλους μας και ορκιζόμασταν να μην προδώσει ποτέ ο ένας τη φιλία του άλλου. Δύσκολες εποχές αλλά είχαν και την ομορφιά τους. Όταν μεγαλώσαμε, καταλάβαμε πως η παιδική ηλικία είναι η ομορφότερη.

 Πώς αποφασίσατε να γίνετε σκηνοθέτης;  

Δ.Σ. Αρχικά ήθελα να γίνω ηθοποιός και πήγα στη Δραματική Σχολή. Στη σχολή που πήγαινα είχε και τμήμα σκηνοθεσίας κινηματογράφου. Οι τριτοετείς σπουδαστές μου ζητούσαν να παίζω διάφορους ρόλους στις πτυχιακές ταινίες τους. Σύντομα διαπίστωσα πως η σκηνοθεσία του κινηματογράφου μου ταίριαζε περισσότερο. Έτσι άρχισα να παρακολουθώ μαθήματα και στις δυο σχολές, αφού τα μαθήματα των δυο σχολών τότε γίνονταν διαφορετικές ώρες. Όταν τέλειωσα τη σχολή, δούλεψα δυο χρόνια ως ηθοποιός και στη συνέχεια στράφηκα αποκλειστικά στον κινηματογράφο.

Από πότε αρχίσατε να σκηνοθετείτε ταινίες;

Δ.Σ. Στην αρχή δούλεψα στον κινηματογράφο σα βοηθός σκηνοθέτης, κι  έκανε τις έρευνες για διάφορα ντοκιμαντέρ. Το 1983 σκηνοθέτησα τα πρώτα μου ντοκιμαντέρ για την τηλεόραση. Το 1985 έκανα την πρώτη μου μικρού μήκους ταινία μυθοπλασίας, με τίτλο «Ερμηνεία», διάρκειας 22 λεπτών. (Μπορείτε να τη δείτε στο ίντερνετ). Το 1990, έκανα την πρώτη μου μεγάλου μήκους ταινία με τίτλο «Ο Ψύλλος» η οποία σημείωσε μεγάλη διεθνή επιτυχία.

Συνεχίζετε ακόμη;

Δ.Σ. Βέβαια! Αλλά αφιερώνω πολύ χρόνο, με την ιδιότητα του καλλιτεχνικού διευθυντή, στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους. Απαιτείται πολύς χρόνος για την προετοιμασία του, για τις εκδηλώσεις που διοργανώνουμε, για τα εκπαιδευτικά κινηματογραφικά προγράμματα που επεξεργαζόμαστε και υλοποιούμε, για τα  κινηματογραφικά εργαστήρια που κάνουμε για παιδιά, νέους κι εκπαιδευτικούς.

Ποιες ταινίες έχετε σκηνοθετήσει;

Δ.Σ. Όπως σας ανέφερα έχω κάνει αρκετά ντοκιμαντέρ για την τηλεόραση, σας ανέφερα ήδη και την «Ερμηνεία» και τον «Ψύλλο», έχω κάνει επίσης το «Όνειρο σε άσπρο φόντο», το ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους «Η Μαυρομάτα», έχω γράψει επίσης σενάρια για τηλεοπτικά σήριαλ, καθώς και σενάρια για ταινίες που σκηνοθέτησαν άλλοι σκηνοθέτες και πάρα πολλές έρευνες για ντοκιμαντέρ.

 

 Ποια θα είναι η επόμενη ταινία σας;

Δ.Σ. Δεν μπορώ να σας απαντήσω με βεβαιότητα, γιατί οι ταινίες μεγάλου μήκους κοστίζουν πολλά χρήματα  και πρέπει να βρω και συμπαραγωγούς για να συμπληρωθούν τα κεφάλαια που απαιτούνται. Πάντως θα ήθελα η ταινία να έχει ως θέμα την παιδική ηλικία.

Τι αγαπάτε περισσότερο στη δουλειά σας;

Δ.Σ. Τη χαρά της δημιουργίας. Επίσης, επειδή η τέχνη καλλιεργεί τους ανθρώπους αισθητικά, πνευματικά και ψυχικά, αισθάνομαι όμορφα  νοιώθοντας ότι κάνω κάτι χρήσιμο για τον Άνθρωπο και την Κοινωνία. Επειδή δε ασχολούμαι ιδιαίτερα με την τέχνη για παιδιά και νέους, αυτό μου δίνει μεγαλύτερη χαρά, γιατί γνωρίζω ότι συμβάλω στο να αποκτήσουν οι νέοι κριτική σκέψη, ν’ αναπτύξουν τη φαντασία τους, να διαμορφώσουν κοινωνική συνείδηση, να αποβάλλουν τα στερεότυπα, να πιστέψουν σε υψηλά ιδανικά, να σέβονται τη διαφορετικότητα και γενικά να αγαπήσουν τον Άνθρωπο, τη Ζωή και τη Φύση.

 Τι σας κουράζει και δε σας αρέσει στη δουλειά σας;.

Δ.Σ. Αγαπώ πάντα τη δουλειά μου, όσες δυσκολίες κι αν συναντώ. Η καλλιτεχνική δημιουργία είναι σπουδαία διαδικασία κι έτσι η κούραση έρχεται σε δεύτερη μοίρα.

 Πώς εμπνευστήκατε αυτή τη συγκεκριμένη ταινία; Γιατί επιλέξατε αυτό το θέμα; Πώς αποφασίσατε να γυρίσετε την ταινία σε ένα τόσο μικρό χωριό; Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίσατε εκείνα τα χρόνια; Ποια είναι η γνώμη σας για τις μαθητικές εφημερίδες; Πείτε μας λίγα λόγια για το φεστιβάλ.

Δ.. Σ. Αυτές οι ερωτήσεις σηκώνουν  πολύ κουβέντα κι έτσι θα τις συζητήσουμε από κοντά, όταν σας επισκεφτώ στο σχολείο σας. Σας ευχαριστώ πολύ για τις ερωτήσεις που είχατε την καλοσύνη να μου στείλετε..

Δημήτρης Σπύρου

Ηλεκτρονικά παιχνίδια

τα  υπέρ  και  τα  κατά...

Τα  παιδιά  στις  μέρες  μας  είναι  ταυτισμένα με  τους   υπολογιστές  και  τα  κινητά τους  τηλέφωνα  και  έχουν συνεχώς τα  μάτια  τους  καρφωμένα σε μια οθόνη, άλλοτε στο  ηλεκτρονικό  τους  παιχνίδι  και άλλοτε σ τα  social  media…  Ακόμα  κι  όταν  τα  παιδιά  βρίσκονται  μαζί  με άλλους   συνομήλικους  μπορεί  να  παίζουν  απλά, καθισμένοι δίπλα-δίπλα, χωρίς να μιλάνε και η μόνη επικοινωνία μεταξύ τους, να είναι μέσω  μηνυμάτων.

Τα  δεδομένα -από  παλιά έως και σήμερα-  έχουν  αλλάξει. Τα   παιδιά  της  πόλης  που  δεν  μπορούν    να  παίξουν ελεύθερα έξω  έχουν  μεταφέρει  την  έννοια  του  παιχνιδιού  από  τους  δρόμους και τις αλάνες  στους  υπολογιστές  ή  στην  κονσόλα  τους. Στα  χωριά –όπως και στο  δικό  μου χωριό-  τα  φαινόμενα  είναι  ελάχιστα  ή  σχεδόν  μηδαμινά,  γιατί  όλοι  γνωριζόμαστε  και  είμαστε  μια  παρέα. Από  την άλλη  μεριά, η  τεχνολογία  έχει εξελιχθεί  αλματωδώς  τα  τελευταία  χρόνια. Τα  ηλεκτρονικά  παιχνίδια  της  δεκαετίας  του  80  «έσβησαν»  σταδιακά  κάτω  από  την  επιτυχία  των  καινούριων  ηλεκτρονικών   παιχνιδιών, που  προσφέρουν ποικιλία, καλύτερα  γραφικά, συναρπαστικούς  ήρωες  και  σαφώς  πιο  ενδιαφέρουσα πλοκή…

 Το  ερώτημα όμως -για  τους  γονείς και τους εκπαιδευτικούς- είναι και παραμένει το ίδιο: Κινδυνεύει  ή  επωφελείται  το  παιδί  από  τα  παιχνίδια  αυτά;

Τα θετικά…

Τα  ηλεκτρονικά  παιχνίδια  είναι  διασκεδαστικά  και  αναπτύσσουν  τη  δημιουργικότητα  και  τη  φαντασία. Βοηθούν  το  παιδί  να εξοικειωθεί με  την  τεχνολογία  και  αναπτύσσουν  την  ικανότητα  απομνημόνευσης. Επίσης  ορισμένα  παιχνίδια  που  ενσωματώνουν  διαφορετικές  γλώσσες, αναδεικνύουν  τις  ομοιότητες  και  τις  διαφορές  μεταξύ των  πολιτισμών, δηλαδή  αποτελούν  χρήσιμα  εκπαιδευτικά  εργαλεία  και  μεθόδους  ομαλής  κοινωνικοποίησης.

Τα αρνητικά

Η υπερβολική  έκθεση  σε  βίαια  βιντεοπαιχνίδια  μπορεί  να  έχει  αρνητικές  επιπτώσεις  στην  κοινωνική  συμπεριφορά  του  παιδιού.  Ας μην μπερδεύουμε όμως τα  βίαια  παιχνίδια  με  τα  παιχνίδια  στρατηγικής. Πολλοί  πιστεύουν  πως  τα  βιντεοπαιχνίδια  μπορούν  να  προκαλέσουν  εθισμό  στα  παιδιά. Ο εθισμός  αυτός  είναι  πιθανόν  να   οδηγήσει  σε  προβλήματα  υγείας  και  καταναλωτικής  συμπεριφοράς, καθώς  και  σε κακή  απόδοση  στο  σχολειό. Βέβαια, για  να  φτάσει  ένα  παιδί  σε  ένα  τέτοιο  επίπεδο  εθισμού, υπεύθυνος  είναι  ο γονιός και  όχι  το ίδιο παιχνίδι, γιατί  δεν  ασχολείται  και  δεν  έχει  τον  έλεγχο  του  παιδιού.

Δημήτρης  Ζευγίτης.

Συνέντευξη με την κα Βασιλική Θεοδωροπούλου, ψυχολόγο από το χαμόγελο του παιδιού στη μαθήτρια Ελεάννα Μπαλαδήμα

Βία είναι η κάθε συμπεριφορά που χρησιμοποιείται για να εξαναγκάσει και  να κυριαρχήσει στο θύμα. Είναι κάθε σωματική, ψυχολογική και λεκτική κακοποίηση του ανθρώπου που δημιουργεί σωματικό ή ψυχικό πόνο. Είναι η χρήση κάθε μορφής εξουσίας που επιβάλλεται στο άλλο άτομο για την διατήρηση του ελέγχου της σχέσης και της συμπεριφοράς του θύματος.

Η βία έχει πολλά πρόσωπα. Δεν είναι μόνο στην τηλεόραση, δεν είναι μόνο στην οικογένεια και στις σχέσεις. Δεν είναι μόνο προς οποιονδήποτε φοβόμαστε ή που νομίζουμε ότι μας απειλεί. Η βία εκφράζεται με πολλούς  τρόπους…

Θα ακολουθήσει συνέντευξη με την ψυχολόγο κα Βασιλική Θεοδωροπούλου για τη βία.

                                                                                                         

                                                                                                       

• κα Θεοδωροπούλου θα θέλαμε μέσα από την εμπειρία σας να μας πείτε πώς καταλαβαίνετε ότι κάποιο παιδί έχει πέσει θύμα βίας;

Είναι πολύ δύσκολο να το διακρίνουμε. Αρχικά πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι υπάρχουν πολλά είδη βίας, δεν είναι μόνο σωματική, μπορεί να είναι συναισθηματική, σεξουαλική αλλά μπορεί να είναι και η παραμέληση. Κάθε είδος βίας, για να την καταλάβουμε, μας δίνει τα δικά της σημάδια. Στην σωματική το παιδί φέρει μώλωπες στο σώμα του και διακρίνεται πιο εύκολα. Τη συναισθηματική και τη σεξουαλική είναι πιο δύσκολο να την καταλάβουμε. Η συμπεριφορά του είναι αυτή που μας βοηθάει… Ένα παιδί απομακρυσμένο, με παγωμένο βλέμμα, που δεν το ευχαριστεί τίποτα, που αντιδρά, όταν κάποιος τον αγγίζει φιλικά και φοβάται πως θα του κάνει κακό φανερώνει πως το παιδί έχει υποστεί κάποια μορφή βίας. Η παραμέληση πάλι θα φανεί από τα ρούχα του, την καθαριότητα του, και την υγεία του. Άρα με τα ανάλογα σημάδια βγαίνει και το συμπέρασμα.

• Πώς αντιμετωπίζεται το παιδί για να σας «ανοιχτεί» και να σας μιλήσει τελικά για τα προβλήματά του;

Για κάθε παιδί και κάθε περίπτωση είναι πολύ σημαντικό του εξηγήσεις τα δικαιώματα του, δηλαδή να ξέρει πως έχει δικαίωμα να είναι ασφαλές, να πηγαίνει σχολείο, να μην το χτυπάει κανείς και να σέβονται την άποψη του. Όταν τα γνωρίζει αυτά είναι πιο εύκολο να ανοιχτεί. Σίγουρα πρέπει να το διασφαλίσουμε πως είναι προς όφελος του να μιλήσει και πως με αυτό τον τρόπο θα δώσει ένα τέλος σε αυτά που ζει.

• Η ψυχολογία των παιδιών και των εφήβων είναι αρκετά  εύθραυστη. Υπάρχει πιθανότητα ένα παιδί να κάνει κακό στην ίδια του την ζωή;

Αυτό είναι κάτι που δεν απαντάτε με ένα ναι ή ένα όχι. Τα παιδιά που έχουν βιώσει άσχημες καταστάσεις και έχουν υποστεί βία αναπτύσσουν έντονα  καταθλιπτικά συναισθήματα, τα οποία είναι πιθανό να οδηγήσουν ακόμη και σε απόπειρα αυτοκτονίας. 

• Πώς μπορούν οι καθηγητές ή ακόμη και οι συμμαθητές να καταλάβουν ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο;

Μπορούν να το καταλάβουν και οι καθηγητές και οι συμμαθητές του, όταν αποφεύγει τις παρέες, όταν είναι λυπημένο ή ακόμη να έχει και σημάδια… Σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει ανησυχήσουν και να μην αδιαφορήσουν… Οι συμμαθητές του αυτό που μπορούν να κάνουν είναι να είναι κοντά του, να μιλήσουν με κάποιον μεγάλο (όταν αντιληφθούν το πρόβλημα) και να αναζητήσουν μια δομή στήριξης. Οι καθηγητές πάλι  και πάντα σε συνεργασία με τον διευθυντή του σχολείου, με βάση τον νόμο, πρέπει να στείλουν γραπτή καταγγελία στον εισαγγελέα ανηλίκων.

• Όταν ενημερωθείτε πως κάποιο παιδί πέφτει θύμα βίας, ποια είναι η δική σας επόμενη κίνηση;

Η αστυνομία -σε συνεργασία με κοινωνικούς λειτουργούς – πηγαίνει στο μέρος, στο οποίο βρίσκεται το παιδί και άμα η ζωή του βρίσκεται σε κίνδυνο το απομακρύνει από το σπίτι του. Η αντίδραση από τους γονείς είναι κάτι αναμενόμενο, για αυτό άλλωστε υπάρχει  και η οικογένεια. Το παιδί συχνά πάει στους πιο κοντινούς συγγενείς ή αν δεν υπάρχει κάποιος, φιλοξενείται σε κάποιο νοσοκομείο μέχρι να βρεθεί μια στέγη για αυτό.

• Το κράτος βοηθάει τα παιδιά-θύματα βίας;

Φυσικά και τα στηρίζει. Υπάρχουν αρκετά δημόσια ιδρύματα, όχι όμως ικανά  για να καλύψουν το συνεχώς αυξανόμενο πρόβλημα. Υπάρχουν και δημόσιες υπηρεσίες, για συμβουλές ή για στήριξη σε οικογένειες που αντιμετωπίζουν τέτοια προβλήματα.

• Είναι ακόμα πιο δύσκολο, όταν το παιδί κακοποιείται από τους ίδιους τους γονείς;

Φυσικά! Συνήθως η κακοποίηση συμβαίνει από άτομα που έχουν δύναμη και εξουσία πάνω στο παιδί. Αν ο υπαίτιος είναι κάποιος συγγενείς ή φίλος, τότε απλά απομακρύνεται από το παιδί… Αν όμως είναι γονείς, τότε τα πράγματα περιπλέκονται ...

• Το παιδί που έχει υποστεί κακοποίηση σας αποδέχεται ή παραμένει κλειστό στον εαυτό του;

Το παιδί δύσκολα αποδέχεται μια νέα κατάσταση. Μπορεί να δείχνει χαρούμενο και να παίζει, αλλά το τραύμα παραμένει βαθύ… Σ’ αυτή τη διαδικασία της «ανάρρωσης» παίζει σημαντικό ρόλο η ηλικία του, η προσωπικότητα του, τα γονίδια του, αλλά και το  πόσο γρήγορα βρήκε βοήθεια, αν βρήκε τη δύναμη να εμπιστευτεί κάποιον… Τα παιδιά εμπιστεύονται αυτόν που θα προσπαθήσει να τα βοηθήσει… Τώρα το αν θα το ξεπεράσουν, είναι δευτερεύον κομμάτι και πολύ πιο δύσκολο…

• Είναι δύσκολο να αντιμετωπίζετε καθημερινά τέτοια περιστατικά;

Ναι, είναι αρκετά δύσκολο.... Το κάθε περιστατικό απαιτεί συγκεκριμένη φροντίδα, ψυχική επένδυση, αλλά το πιο δύσκολο είναι πως λόγο έλλειψης από φορείς και  από επαγγελματίες, δεν μπορείς να κάνεις το καλύτερο για όλα τα παιδιά, έτσι όπως έχουν δικαίωμα και ανάγκη!

• Πώς αποφασίσατε να επιλέξετε αυτή τη δουλειά;

Από μικρή μου άρεσε να ακούω τους άλλους. Σκέφτηκα πως ήταν κάτι που θα μου ταίριαζε, αλλά δεν είχα σκεφτεί αν θα γίνω ψυχολόγος. Ήρθα όμως σε επαφή με ευάλωτες ομάδες και αποφάσισα πως ήταν αυτό που θέλω να κάνω!

Φτάνοντας στο τέλος της συνέντευξής μου θα ήταν σημαντικό να αναφερθεί,

πως η βία φέρνει βία!

Κυρία Θεοδωροπούλου σας ευχαριστούμε πολύ!

Βραβεύσεις - Διακρίσεις ΓΕΛ Νέας Φιγαλείας

Τον Νοέμβριο του 2017 η μαθήτρια Γεωργία Καπλάνη της Α’ τάξης του ΓΕΛ Νέας Φιγαλείας παρέλαβε το 1^ο   πανελλήνιο βραβείο για την έκθεση με θέμα: «Παιδεία για έναν Κόσμο χωρίς Κάπνισμα», στο Αποστολοπούλειο Πνευματικό Κέντρο, στην Τρίπολη της Αρκαδίας, όπου πραγματοποιήθηκε το 8ο Πανελλήνιο Μαθητικό Συνέδριο που διοργάνωσε η Περιφέρεια Πελοποννήσου, το Ινστιτούτο Δημόσιας Υγείας του Αμερικανικού Κολεγίου Ελλάδος και το George D. Behrakis Ερευνητικό Εργαστήριο της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας.

   

Το Δεκέμβριο του 2017 οι μαθητές του ΓΕΛ Νέας Φιγαλείας Άγγελος Τσέλα, Κωνσταντίνος Μπινιώρης και Κωνσταντίνος Καπλάνης συμμετείχαν στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Πειραμάτων Φυσικών Επιστημών EUSO 2018 κέρδισαν το Α' βραβείο στον νομό Ηλείας και στη συνέχεια μας εκπροσώπησαν στον τελικό στην Αθήνα.

Τον Μάρτιο του 2018 το σχολείο μας συμμετείχε στον διαγωνισμό ποίησης και ζωγραφικής, που διοργάνωσε η Δευτεροβάθμια Διεύθυνση Ηλείας και οι Σχολικές Δραστηριότητες με τίτλο: " Η άνοιξη στα σχολεία" και θέμα τον στίχο του Πάμπλο Νερούντα "Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την άνοιξη να έρθει".
Για το ΓΕΛ Νέας Φιγαλείας διακρίθηκαν οι μαθητές:
Λούτος Αλέξανδρος από τη Β' Λυκείου (στη ζωγραφική) και
Καπλάνης Διονύσης από τη Γ' Λυκείου (στην ποίηση)

Τέλος στους αθλητικούς αγώνες στίβου, που διοργανώθηκαν σε επίπεδο νομού, διακρίθηκαν οι μαθητές:

• Μαυροειδής Αριστοτέλης, 2ος στο 1500μ.
• Γιαννίκου Παναγιώτα, 3η στη σφαιροβολία
• Καπλάνης Κωνσταντίνος, 2ος στη δισκοβολία
• Λούτος Αλέξανδρος, 3ος στον ακοντισμό

Οι υπέροχες ζωγραφιές της Ευαγγελίας Ζευγίτη!

«Αυτό φταίει για όλα…»

            Φανταστείτε μια οικογένεια στην οποία εγώ είμαι η μικρότερη και πιο χαϊδεμένη σε σχέση με τα άλλα δυο μου αδέρφια. Μες στο σπίτι ακούγονταν συνεχώς φωνές και γέλια, αλλά και γκρίνιες και τσακωμοί. Είμαι σίγουρη, όμως, πως αν κάποιος μας έβλεπε θα έλεγε ότι ήμασταν μια οικογένεια που ξεχειλίζει από ευτυχία. Μέχρι που….

            Μέχρι που τα αδέρφια μου έφτασαν στο Λύκειο κι άρχισαν να έχουν άλλα ενδιαφέροντα. Έτσι ζήτησαν από τους γονείς μου να βάλουμε internet στο σπίτι υποτίθεται επειδή ήταν απαραίτητο στις σχολικές του υποχρεώσεις… (Αυτοί ούτε στυλό δεν ζητούσαν αν ξέμεναν…) Ζήτησαν internet… για το σχολείο; Δεν το πίστεψα από την πρώτη στιγμή που το άκουσα, αλλά τότε δεν μπορούσα να φανταστώ τι συνέπειες θα είχε. 

            Μόλις έγινε η σύνδεση στο ιντερνέτ, άλλαξαν πολλά… Μέχρι κι εγώ εντυπωσιάστηκα… Τα αδέρφια μου μού έδειξαν τόσα πολλά που περνούσαμε ώρες μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή χωρίς να θέλει ο ένας να μιλήσει με τον άλλο. Τελικά ο απέραντος, αινιγματικός και μυστηριώδης κόσμος του διαδικτύου είναι πολύ ύπουλος… Μας ενθουσίασε τόσο πολύ που το θεωρούσαμε το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή μας και αδιαφορήσαμε για άλλα πολύ πιο σπουδαία… μέχρι και για τους γονείς μας, που όπως ήταν φυσικό άρχισαν να παραπονιούνται, όταν μας έβλεπαν να παίζουμε διαδικτυακά παιχνίδια, να μιλάμε με εικονικούς φίλους και να παραμελούμε τα μαθήματά μας.

            Η πρώτη προσπάθεια που έκαναν οι γονείς μου, για να μας αποτρέψουν από το ιντερνέτ ήταν να μας παρακινήσουν να ασχοληθούμε με ένα άθλημα. Εμείς τους ακούσαμε και ανταποκριθήκαμε με τον δικό μας τρόπο… Βρήκαμε εφαρμογές στο διαδίκτυο όπου είχαν σχέση με «γυμναστική στο σπίτι»… Μάλλον δεν εννοούσαν ακριβώς αυτό(!). Έπειτα μας πρότειναν να υιοθετήσουμε ένα κατοικίδιο. Έτσι, κι εμείς βρήκαμε ένα γατάκι στο internet και το «ταΐζαμε», το «πλέναμε» και «παίζαμε» μαζί του… Εκεί νομίζω ότι απογοητεύτηκαν. Θεώρησαν ότι το ιντερνέτ ήταν ανίκητο! Γι’ αυτό ακολούθησαν μια άλλη τακτική. Μας απείλησαν ότι θα μας κόψουν τη συνδρομή στο internet. Τα αγόρια που φημίζονται για την αναισθησία τους δεν ταράχτηκαν, εγώ όμως πανικοβλήθηκα! Πώς θα ήταν η ζωή μου χωρίς internet; Oh my God! Και εκεί βρήκαμε λύση όμως! Σερφάραμε στο διαδίκτυο από το κινητό, όσο πιο διακριτικά μπορούσαμε… Το σχέδιο πέτυχε!   

            Μέχρι που περάσαμε σε άλλο επίπεδο… Η φράση «Κράζεις, θαυμάζεις» λέει πολλά… Η αλήθεια είναι ότι πάντα οι γονείς μου είχαν μια απορία με το τι είναι αυτό που μας έχει καθηλώσει στο internet, άσχετα που αρχικά ήταν πολύ επιφυλακτικοί. Όταν όμως κατάλαβαν ότι οι φίλοι τους είχαν ενσωματώσει το διαδίκτυο στη ζωή τους δείχνοντας μια ωραιοποιημένη πλευρά του εαυτού τους άρχιζαν να μας κάνουν ερωτήσεις για να ανακαλύψουν κι αυτοί τους διαδικτυακούς λαβύρινθους. Αυτό ήταν! Δεν ήθελε πολύ για να κολλήσουν κι αυτοί τον ιό…

            Οι γονείς μου τελικά εθίστηκαν τόσο πολύ στο internet, που φτάσαμε σε σημείο να μην μιλάμε καθόλου στο σπίτι. Ο πατέρας μου μόλις γύριζε από τη δουλειά άνοιγε το laptop και καθόταν με τις ώρες για να ενημερωθεί για όλες τις εξελίξεις σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο. Ενδιαφερόταν μέχρι και για τους δείκτες του χρηματιστηρίου, αν και δεν είχε σκοπό ποτέ να ασχοληθεί μ’ αυτό. Η μητέρα μου από την άλλη, που καθόταν περισσότερες ώρες στο σπίτι, το κινητό είχε γίνει προέκταση του χεριού της. Δεν μαγείρευε, αν δεν τελείωνε το φαγητό της κατσαρόλας, δεν έβαζε πλυντήριο, αν δεν παραπονιόταν κάποιος στο σπίτι ότι του λείπει κάποιο ρούχο και δεν μας ξαναρώτησε για τις επιδόσεις μας στο σχολείο. Άρχισε να την ενδιαφέρει πάρα πολύ η εξωτερική εμφάνιση, με αποτέλεσμα να ξοδεύει περισσότερα για είδη καλλωπισμού παρά για τις βασικές μας ανάγκες. Έπειτα, δεν σταματούσε να ανεβάζει οικογενειακές φωτογραφίες μας σε κοινωνικά δίκτυα και να ενημερώνει όλους τους διαδικτυακούς φίλους της για το πού βρισκόμαστε και πώς περνάμε. Μόλις κατάλαβε ότι τα παιδιά «τραβούν» περισσότερα likes, δεν μας άφησε σε χλωρό κλαρί! Ήταν συνεχώς με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι.  Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον τσακωμό που έκανα στο σπίτι όταν είδα μια ανάρτηση στο facebook της μητέρας μου μιας φωτογραφίας μου όταν ήμουν πέντε χρονών… Η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο…

            Ώσπου μια μέρα αποφάσισα να μιλήσω στα αδέρφια μου για να καταστρώσουμε μαζί ένα σχέδιο. Μέχρι και τα αγόρια συνειδητοποίησαν ότι η κατάσταση είχε ξεφύγει. Σκεφτήκαμε ότι ήμασταν οι μόνοι που μπορούσαμε να τους επηρεάσουμε. Έτσι ξεκινήσαμε ένα ψυχολογικό πόλεμο. Τους αγνοούσαμε παντελώς. Τους αποφεύγαμε συστηματικά, δεν τρώγαμε μαζί τους, δεν τους ενημερώναμε για το τι κάναμε… Μας ψάχνανε για να ανεβάσουν στο internet φωτογραφίες και δεν ήμασταν εκεί. Ήθελαν να λύσουν τις απορίες τους σχετικά με το διαδίκτυο και απουσιάζαμε. Οργάνωναν εκδρομές για να δείξουν τις «ωραίες» οικογενειακές στιγμές, αλλά η οικογένεια ήταν ελλιπής. Μέχρι και οι διαδικτυακοί τους φίλοι παρατήρησαν την απουσία μας και την σχολίαζαν…

            Αυτό ήταν! Κάποια μέρα ξύπνησαν. Μάλλον κατάλαβαν ότι το διαδίκτυο δεν είναι ο πραγματικός κόσμος. Οι χαρές της ζωής είναι τα άτομα που έχουμε δίπλα μας!

            Δωρονίκη Καπλάνη

Παγκόσμια ημέρα ελληνικής γλώσσας

         

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας, δηλαδή την 9η Φεβρουαρίου, ημέρα μνήμης του εθνικού ποιητή Διονύσιου Σολωμού, διοργανώθηκαν στο Γυμνάσιο Νέας Φιγαλείας μαθητικοί αγώνες και παιχνίδια. Οι μαθητές χωρίστηκαν σε ομάδες και απάντησαν σε διάφορες ερωτήσεις, οι οποίες σχετίζονταν με την ελληνική γλώσσα. Οι νικητές κέρδισαν ένα έπαθλο. Ήταν μια ωραία εμπειρία, η οποία δίδαξε στα παιδιά πολλά για την προέλευση και τη σημασία πολλών ελληνικών λέξεων. Μία από τις δράσεις ήταν και η παραγωγή κειμένου με λέξεις και φράσεις της ντοπιολαλιάς.

                                                                                                                       

Τάσος Παπαγιώργος

Ο Μπάμπης ο αγρότης

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας αγρότης που τον έλεγαν Μπάμπη. Ήταν ένας φτωχός άνθρωπος με μοναδική συντροφιά τα ζώα του.

       Μια μέρα καθώς ο Μπάμπης πήγαινε στο χωράφι του, συνάντησε έναν σουρουκλεμέ με σκισμένα σκουτιά  και με μια τρύπια ντρίτσα. Δεν του έδωσε σημασία και προχώρησε, ενώ εκείνος περπατούσε σαν μεθυσμένος. Όταν έφτασε, έβαλε νερό μ’ ένα κάθικο στην κουρούτα για να πιούν οι κότες κ΄ γενικότερα τα ζωντανά του. Έπειτα ο Μπάμπης έκοψε το σανό και μετά το μάζεψε με ένα δικρυάνι. Ύστερα, τάισε τις γίδες του με αυτό και μετά έριξε κούκλα στις κότες του. Στο τέλος πριν φύγει μάζεψε τα παρατημένα ξύλα από το χωράφι του. 

       Καθώς πάγαινε στο σπίτι του είδε ότι ο δρόμος έχει καταστραφεί από μία κατολίσθηση. Τότε αναγκάστηκε να περάσει μέσα από το δάσος, που δίπλα είχε μια λίμνη. Εκεί είδε μία μπασκαφούτα να στέκεται πάνω σε ένα νούφαρο και σκιάχτηκε! Όταν έφτασε σπίτι του, έφαγε το βραδινό του και  έπεσε για ύπνο, αφού ήταν πολύ κουρασμένος. Και έτσι έζησε αυτός καλά κ΄ εμείς καλύτερα.

    Χρήστος Αβραμόπουλος

Δημήτρης Ζευγίτης

Θεοδώρα Κατσάμπουλα

Γιάννης Σγουροβασιλάκης

Με μια μαντινάδα...

Κρητικές μαντινάδες

Μια καληνύχτα στέλνω σου, να βάλεις μαξιλάρι,

κι εύχομαι όνειρα γλυκά, ο ύπνος να σε πάρει.

Απόψε έχεις γενέθλια, γιορτάζω κι εγώ χαρά μου,

γιατί γιορτάζει η ψυχή, που έχω στην καρδιά μου.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ, θέλω να σου χαρίσω

και κορυφαίο δάσκαλο θα ΄θελα να σε χρίσω.

Τη μάνα που σε γέννησε, θέλω να ανακρίνω,

πώς μπόρεσε και έβγαλε τέτοιο ωραίο κρίνο.

Θα τάξω τση φιλία μας στην χαραυγή της μέρας,

γιατί τους φίλους τους μετράν στα δάχτυλα της χέρας.

Χαμόγελο να το φοράς, ψυχή βαθιά αγγίζει,

που διώχνει σκέψης σύννεφα χρόνο ζωής χαρίζει.

Εγώ γεννήθηκα βοσκός, βοσκός και θα πεθάνω

και αν δεν με θέλεις κοπελιά, πάρε πρωτευουσιάνο!  

Γιάννης Σγουροβασιλάκης

Η μουσική που μου αρέσει: Ελληνικό Hip-Hop!

Το Ελληνικό Hip-Hop είναι  ένα είδος  μουσικής -γνωστή και ως η μουσική του δρόμου-προερχόμενη από την Αμερικανική κουλτούρα του Hip-Hop,  αλλά με τους δικούς του κανόνες. Υπάρχουν πολλές παραλλαγές τα τελευταία χρόνια σε αυτήν την κατηγορία, όπου πλέον εμπλέκεται ακόμη και με την απλή σύγχρονη Ελληνική μουσική, με αμέσως επόμενο την συνεργασία και άλλων καλλιτεχνών μεταξύ τους και των δύο ειδών.

Όπως και στην Αμερική, έτσι και εδώ τα στοιχεία είναι τέσσερα.

·         Το ένα είναι το Djing  [Disk Jokey] όπου έχει εξελιχθεί τα τελευταία χρόνια

·          Το επόμενο είναι το MCing, όπου οι άνθρωποι που ασχολούνται και εκφράζονται μέσω αυτού του είδους, λέγονται Rapers.

·         Το επόμενο είναι το Graffiti, και τα τελευταία χρόνια έχουν ευαισθητοποιηθεί οι Αρχές, για την αισθητική και την δυνατότητα έκφρασης των σχετικών, διοργανώνοντας έτσι κάποιες συναντήσεις γνωστά και ως events.

·         To τέταρτο και τελευταίο είναι κάτι που απαιτεί πρακτική και αφοσίωση και ανήκει πλέον και ως επιλογή χορού:  το Breakdance.

Η πρώτη φορά που ακούστηκε η Rap μουσική στην Ελλάδα, ήταν στα τέλη της δεκαετίας του ΄70, από τον ραδιοφωνικό σταθμό της Αμερικανικής βάσης στο Ελληνικό. Στις αρχές της  δεκαετίας του ΄80 ήρθε στην Ελλάδα το Graffiti και το Break Dance, θέτοντας έτσι ουσιαστικά τα θεμέλια της Hip-Hop κουλτούρας στην Ελλάδα.

Το 1997 το συγκρότημα Ζωντανοί Νεκροί φέρνει μια άλλη γεύση - στην τότε Ελληνική Hip-Hop σκηνή- το Battle Rap. Το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο ΖΝ: Εντολές/Στη χώρα των καλύτερων MC’s [1997] αλλά και Ο Πρώτος Τόμος [1998] χαρακτηρίστηκαν ως οι σημαντικότεροι δίσκοι στην ιστορία του ελληνόφωνου Hip-Hop καθώς επηρέασαν  τις  επόμενες γενιές που έβγαζαν  Battle Rap κομμάτια .

Το 2007 εμφανίστηκαν κι άλλοι καλλιτέχνες της Hip-Hop με mainstream  ήχο οι οποίοι είχαν επιτυχίες  όπως οι Stavento και ο Υποχθόνιος  [μέλος των Ζωντανών Νεκρών]

Από τα μέσα της δεκαετίας  του 2000 βγήκαν στην επιφάνεια και άλλοι MC’s και σχήματα από κάθε γωνία της χώρας όπως 12^ος Πίθηκος, Iratus, Ραψωδός Φιλόλογος, Bong Da City και Fullface.

Ø  Αρχές δεκαετίας  2010: 3^η Γενιά- Η Γενιά της Κρίσης

            Αυτή η γενιά καταπιάνεται κυρίως με νεόφερτα και πιο “μουντά” θέματα της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας, όπως η οικονομική κρίση και η φτώχεια και οι κακουχίες που αυτή φέρνει στον απλό λαό. Νέα crews [ομάδες] έκαναν δυναμική εμφάνιση στην ελληνική χιπ χοπ σκηνή όπως οι Joker/Two-Face, οι Φι Βήτα Σίγμα και οι Χι Ταφ Πι.

  Επίσης το 2011 έκανε την εμφάνιση της   μια νέα γενιά με πρωτοπόρους τον Snik και το label Capital Music [Υποχθόνιος, Yung Light, Εφτάψυχος, Mad Clip, FY] η οποία ασχολείται με μουσικά κομμάτια επηρεασμένα από τον αμερικανικό τρόπο ζωής, έχοντας πολλές φορές δεχτεί κριτική για το επίπεδο των στίχων της, αλλά και για τις εικόνες που προβάλλει.(ναρκωτικά, χλιδή, ακριβά αμάξια). Άλλοι  γνωστοί καλλιτέχνες και συγκροτήματα Νέας Σχολής με πιο εναλλακτικό ήχο είναι οι Bloody Hawk, Sin Boy, N.O.E, Slogan και Toquel.

Παναγιώτης Μπαλαδήμας