Πριν από λίγα χρόνια έφτασε στα χέρια μου αυτή η φωτογραφία. Δεν γνωρίζω τα πρόσωπα, ούτε τον τόπο,
ούτε τον χρόνο...
Είναι μια παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία...
Απλά μια φωτογραφία...
Ζήτησα λοιπόν από τους μαθητές μου
να γράψουν τι βλέπουν μέσα σε αυτή
και έτσι έγινε αφορμή για μια εξαιρετική άσκηση δημιουργικής γραφής!
Παραθέτουμε λοιπόν τρεις ενδιαφέρουσες εκδοχές(εντελώς φανταστικές)
για την ιστορία των τριών προσώπων...
Ρ.Μ.
Με μια φωτογραφία…
Κάθε βράδυ,
πριν κοιμηθώ, κρατούσα τη φωτογραφία στα χέρια μου και όλες οι μνήμες ζωντάνευαν
ξαφνικά μπροστά μου…
Κάποτε ζούσαμε
στην Σμύρνη με τη μητέρα μας, η οποία δούλευε μέρα νύχτα για να μην μας λείψει
τίποτα… Εγώ κι ο αδερφός μου ο Μανωλάκης πηγαίναμε σχολείο και έπειτα γυρίζαμε
γρήγορα σπίτι, για να βοηθήσουμε τη μητέρα μας με τις δουλειές. Ο πατέρας μας
είχε εγκαταλείψει πολλά χρόνια πριν… δήθεν για να πάει να δουλέψει στην
Αμερική, να βγάλει λεφτά και να γυρίσει πίσω….
Τα πράγματα
στη Σμύρνη όμως χειροτέρευαν μέρα με τη μέρα.
Ένα βράδυ, ενώ
κοιμόμασταν οι Τούρκοι μπήκαν μέσα στο σπίτι.
Η μητέρα μου, που αντιλήφθηκε ότι κάποιος μπήκε μέσα στο σπίτι, μας
έκρυψε μέσα σε ένα μπαούλο. Ακούσαμε πυροβολισμούς, ποδοβολητό και την πόρτα να κλείνει δυνατά… Δειλά-δειλά βγήκαμε από το μπαούλο και είδαμε
τη μητέρα μας αιμόφυρτη στο πάτωμα. Τρέξαμε
τότε κοντά της, μα το μόνο που πρόλαβε να μας πει ήταν: «Παιδιά μου, στείλτε
γράμμα στον πατέρα σας, να έρθει να σας πάρει...» Εμείς κλαίγαμε ασταμάτητα….
Η σκηνή αυτή
είναι χαραγμένη βαθιά μεσ’ στην ψυχή μου και στο μυαλό μου…
Μείναμε για
ένα χρονικό διάστημα στην αδελφή της
μητέρας μου, μέχρι να έρθει ο πατέρας μου και να μας πάρει. Βέβαια η χαρά μας
δεν ήταν τόσο μεγάλη , γιατί νοιώθαμε, πως μας είχε εγκαταλείψει και πως, αν
ήταν αυτός στο σπίτι, η μητέρα μας δε θα είχε πεθάνει…
Ο πατέρας μου,
εκείνη τη νύχτα, μας πήρε και μόλις φτάνανε οι Τούρκοι στο χωριό, εμείς μπαίναμε
σε μια βάρκα για την Ελλάδα… Όταν μετά από ώρες φτάσαμε στην Ικαρία και
τακτοποιηθήκαμε, πήγαμε και βγάλαμε όλοι μια φωτογραφία για να θυμόμαστε αυτή
την άσχημη μέρα… Η ζωή με τον πατέρα μας δεν ήταν αυτή που θέλαμε γιατί πάντα
βρίσκαμε λάθη στη συμπεριφορά του…
Σπύρος Μπιρπανάγος
Κοιτάζοντας αυτή τη φωτογραφία, μπορώ να δω μια οικογένεια,
στην οποία όμως λείπει η μητέρα. Φαίνεται πώς κάποιος έχει επεξεργαστεί τη
φωτογραφία, γιατί γύρω από τον πατέρα υπάρχει μια λεπτή άσπρη γραμμή, η οποία
δείχνει ότι έκοψαν και συνδύασαν δύο διαφορετικές φωτογραφίες.
Αυτή είναι η θεωρία μου(εδώ αρχίζει η ιστορία μου):
Κάποτε έγινε ένας πόλεμος και μέσα στον πόλεμο η οικογένεια
χωρίστηκε,. Ο πατέρας μάλλον έφυγε και πήγε κάπου στο εξωτερικό και γι’ αυτό
φοράει και τα πιο πλούσια ρούχα, ενώ τα παιδιά φοράνε φτωχικά ρούχα.
Δηλαδή ο πατέρας έφυγε μακριά, τα παιδιά πήγαν κάπου να
είναι ασφαλή και μάλλον η μητέρα δεν ήταν τόσο τυχερή…
Ίσως να μεγάλωσαν σε κάποιο χωριό… Ίσως να μεγάλωσαν ορφανά
και φτωχά…
Ο πατέρας τους βρήκε μια δουλειά και μάλλον θα είχε ξεχάσει
την οικογένειά του πίσω στο χωριό… Μπορεί πάλι η μητέρα να μην ήταν νεκρή και
να ψάχνει τα παιδιά της, να ήταν μια ηρωίδα στον πόλεμο, μια γυναίκα που
πολέμησε στον πόλεμο.
Αυτή η φωτογραφία σίγουρα είναι πολύ παλιά και δεν ξέρουμε
πως είναι σήμερα οι ζωές αυτών των ανθρώπων. Ίσως το μικρό αγοράκι να έγινε
γιατρός και το κορίτσι ηθοποιός…
Ίσως και να έχουν συναντηθεί όλοι πάλι μαζί σαν μια
ευτυχισμένη οικογένεια, μα χωρίς μητέρα οικογένεια…
Στέφανος Παπαγιώργος
Παλιά στην Ελλάδα ζούσε ένα ευτυχισμένο ζευγάρι. Η
γυναίκα ήταν Ελληνίδα και ο άντρας καταγόταν από την Αμερική. Ήταν παντρεμένοι,
ώσπου η γυναίκα συνειδητοποίησε πως ήταν έγκυος . Δεν ήθελε να το πει στον
άντρα της ακόμη για το παιδί που είχε. Θα ήταν έκπληξη. Τον όγδοο μήνα, δηλαδή
ένα μήνα πριν γεννήσει, του το πε. Αυτός δεν ήθελε παιδιά όμως. Τότε, το
επόμενο πρωί σηκώθηκε και έφυγε. Πήγε πίσω στην Αμερική. Αυτή γέννησε, αλλά
ήταν τόσο φτωχή χωρίς τον άντρα της, που αναγκάστηκε να ζητιανέψει. Οικογένεια
δεν είχε. Τα χρήματα δεν έφταναν κι έτσι πήγε τα παιδία της, τα δίδυμα σε ένα
ορφανοτροφείο. Τα άφησε έξω από την πόρτα. Μια μέρα μετά πέθανε. Τα παιδιά με
τους χρόνους μεγάλωναν, ώσπου, όταν έγιναν εννιά ετών μια κυρία τα υιοθέτησε.
Αυτή η κυρία είχε έναν άντρα που δούλευε σε ένα εργοστάσιο στην Αμερική.
Βεβαίως είχε πολλές φωτογραφίες του αφού είχαν παντρευτεί πέντε χρόνια πριν.
Σκέφτηκε λοιπόν επειδή δε γινόταν ο άνδρας της να βγάλει φωτογραφία με τα
υιοθετημένα τους παιδιά… Αποφάσισε να βγάλει τα παιδιά μια φωτογραφία και με
κάποιον τρόπο να κολλήσει και τον άντρα της σε αυτήν. Έτσι κι έγινε. Μετά
έστειλε τη φωτογραφία στον άντρα της στην Αμερική. Όταν αυτός την παρέλαβε
προβληματίστηκε. Αυτά τα παιδιά του
θύμιζαν την πρώτη του γυναίκα. Συγκινήθηκε πολύ, όταν κατάλαβε πως τα υιοθετημένα
του παιδιά ήταν τα δικά του αληθινά παιδιά. Ήταν σαν να τον κυνηγούσαν μια ζωή.
Τα δίδυμα βέβαια δεν κατάλαβαν κάτι, επειδή δεν γνώριζαν τον πατέρα τους. Ο
πατέρας τους όμως ήταν πολύ προβληματισμένος και αμέσως πήρε το πρώτο αεροπλάνο
για Ελλάδα. Όταν έφτασε στο σπίτι του μίλησε με τα παιδιά του και στο τέλος τους
αποκάλυψε την αλήθεια. Τα παιδιά ένιωσαν φρίκη για τον πατέρα τους, μα αυτός τους
ζήτησε συγνώμη και τους είπε ότι δε θα ξανακάνει τα ίδια λάθη… Στη γυναίκα του όμως
δεν είπε τίποτα κι έτσι αυτή η οικογένεια ακόμη κρατάει το μυστικό. Ίσως κάποτε
και να αποκαλυφθεί…
Ευαγγελία Ζευγίτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου