Συνέντευξη με την κα Μίνα Κέκη-Παπακυριακοπούλου

Συνέντευξη με την κα Μίνα Κέκη-Παπακυριακοπούλου

Η κα Μίνα Παπακυριακοπούλου-Κέκη

1)Πού γεννηθήκατε και πότε;

Γεννήθηκα το 1931 στη Ζούρτσα. Οι γονείς μου ήταν ο Γιώργος Παπακυριακόπουλος και η Όλγα Παπακυριακοπούλου, το γένος Χατζή, ο πατέρας μου ήταν καθηγητής φυσικής και η μητέρα μου γέννημα θρέμμα από τη Ζούρτσα, της οποίας ο προπάππος είχε καταγωγή από Σμύρνη.

2)Που μεγαλώσατε που πήγατε σχολείο;

Έως και την Α΄τάξη του Δημοτικού σχολείου μέναμε εδώ. Τότε το σχολείο βρισκόταν κοντά στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου και ήταν εξαθέσιο. Στην Α΄τάξη  μου ήμασταν 110 παιδιά (κάποιοι ήταν και όρθιοι)  και επειδή δεν υπήρχαν αίθουσες νοίκιαζαν δωμάτια σε διάφορα σπίτια. Μετά έπρεπε να ακολουθήσω τον πατέρα μου, που ήταν καθηγητής φυσικής, έτσι πήγαμε στην Κυπαρισσία, όπου και έμεινα από το 1937 έως και το 1947, που τελείωσα και το Γυμνάσιο, που τότε ήταν εξατάξιο. Όλα τα καλοκαίρια της ζωής μου, από τότε που γεννήθηκα έως και σήμερα, που κοντεύω 88-89 ετών, τα έχω περάσει στη Ζούρτσα, σε αυτό τον ευλογημένο τόπο, Μόνο έξι χρόνια δεν ήταν εύκολο να έρθουμε, γιατί είχαμε πάει με τον άντρα μου για μετεκπαίδευση στη Βοστόνη, στην Αμερική.

3)Ποιες ήταν οι αναμνήσεις σας από τη Ζούρτσα των παιδικών σας χρόνων;

Οι παιδικές μου αναμνήσεις είναι καταπληκτικές, γιατί είναι γεμάτες αγάπη, από τους γονείς μου, αλλά και από τους παππούδες μου, που με υπεραγαπούσαν. Η Ζούρτσα τότε ήταν πολύ διαφορετική.  Υπήρχε ένα αυλάκι που ξεκινούσε από την Τρανή βρύση και διέσχιζε όλο το χωριό και δεν υπήρχαν δρόμοι-όπως σήμερα-αλλά στενά σοκάκια και οι κήποι των σπιτιών. Από αυτά τα στενά δρομάκια και τα ποριά γυρίζαμε σπίτι μας. Οι δρόμοι του χωριού έγιναν το 1964 με τη ΜΟΜΑ, την τεχνική υπηρεσία του στρατού, από τον Ιωάννη Πιπιλή του Αθανασίου, που τότε ήταν αρχηγός  ΓΕΕΘΑ.

4)Πώς ήταν η ζωή στα δύσκολα στα χρόνια της κατοχής;

Το 1940 όταν ξεκίνησε ο πόλεμος, ήμουν μαθήτρια στο Δημοτικό σχολείο Κυπαρισσίας, στην Δ΄τάξη. Θυμάμαι έντονα τις πρώτες βόμβες που έπεσαν και μετά ότι έπρεπε να σταματήσουμε το σχολείο, γιατί οι γονείς και οι δάσκαλοι έπρεπε να πάνε στον πόλεμο.  Από το 1941 έως και το 1945 γυρίσαμε με την οικογένειά μου στη Ζούρτσα. Εδώ τότε υπήρχαν αρκετές δυσκολίες και στερήσεις, αλλά τουλάχιστον υπήρχε κάτι για φαγητό. Ρούχα όμως δεν είχαμε και γι’ αυτό η μητέρα μας μάς έφτιαχνε ρούχα από υφαντά σεντονόπανα, από την τρούμπα που είχε από την προίκα της. Το πρώτο μου παλτό θυμάμαι ήταν φτιαγμένο από μια κουβέρτα από την Αμερικανική βοήθεια, που μας έστελναν τότε. Θυμάμαι επίσης τα παπούτσια που μας έφτιαχνε από σανίδες και δέρματα ζώων.  Τα χρόνια εκείνα ήταν δύσκολα, υπήρχε όμως αγάπη. Και ας μην ξεχάσουμε πως κάποτε οι Γερμανοί ήρθαν να κάψουν τη Ζούρτσα…

5)Πώς γεννήθηκε η ιδέα σας για το Λαογραφικό Μουσείο;

Η κα Μίνα νεαρή δασκάλα με τους μαθητές της

Όταν τέλειωσα το εξατάξιο Γυμνάσιο στην Κυπαρισσία δεν ήθελα τίποτε άλλο, παρά να γίνω δασκάλα, ενώ ο πατέρας μου ήθελε να πάω οδοντιατρική ή φαρμακευτική. Τότε δίναμε εξετάσεις στα μαθήματα του Λυκείου(χωρίς φροντιστήρια) με ποσοστό επιτυχίας 1/300 ή 1/400. Το 1947 ανέβηκα στην Αθήνα να δώσω εξετάσεις και πέρασα στην Αρσάκειο Παιδαγωγική Ακαδημία, στην οποία  ήταν διετής η φοίτηση. Εκεί οι δάσκαλοί μας ήταν σοφοί και εμπνευσμένοι άνθρωποι και μας μιλούσαν για τις τρεις μεγάλες αξίες της ζωής, τη θρησκεία, την πατρίδα και την οικογένεια. Εμείς με αυτά τα ιδανικά μεγαλώσαμε. Ονειρευόμουν λοιπόν να γίνω δασκάλα  και να πάω σε ένα χωριό να δουλέψω, όχι απλά να διδάξω τα παιδιά(τα οποία τα λάτρευα), αλλά να τους δώσω ότι καλύτερο μπορούσα! Αυτοί οι δάσκαλοι με ενέπνευσαν!  Έγινα δασκάλα και δεν το μετάνιωσα ποτέ! Έμαθα ότι πρέπει να κάνω το καλύτερο που μπορώ και ότι στη ζωή δεν υπάρχει το δεν μπορώ, αλλά το δεν θέλω!

Πίστεψα λοιπόν ότι μπορώ κι εγώ να βοηθήσω τούτο τον τόπο, που τόσο πολύ αγαπώ.  Έτσι γεννήθηκε η επιθυμία αρχικά να φτιάξουμε το ιατρείο, για να μπορέσουμε να ξεκουράσουμε αυτούς τους ανθρώπους. Μετά οραματιστήκαμε τη δημιουργία του Λαογραφικού Μουσείου, αλλά και της πλατείας του Αγίου Νικολάου. Εκεί που σήμερα είναι η πλατεία του Αγίου Νικολάου, για πολλά χρόνια υπήρχε χώμα και όχι αυτές οι όμορφες πλάκες, που βλέπουμε σήμερα. Στόχος σε κάθε μας ενέργεια ήταν να διατηρηθεί η παραδοσιακή αρχιτεκτονική αυτού του τόπου και γι’ αυτό ο Σύλλογος αντέδρασε το 1985, όταν κάποιοι ήθελαν να σοβατίσουν την εκκλησία του Αγίου Νικολάου και να βάλουν μάρμαρο στην πλατεία.   Με την ίδια αντίληψη γεννήθηκε και η ιδέα του Λαογραφικού, για να συγκεντρώσουμε εκεί ότι αξιόλογο υπάρχει και να διατηρήσουμε την ιστορία αυτού του τόπου.

6)Ποιες δυσκολίες συναντήσατε κατά την υλοποίησή του;

Αρχικά έπρεπε να δημιουργηθεί κλίμα ομοψυχίας, για να αγκαλιάσουν όλοι οι Ζουρτσάνοι την  όμορφη αυτή προσπάθεια. Στη συνέχεια έπρεπε να συγκεντρώσουμε τα χρήματα για να αγοραστεί το οικόπεδο, το οποίο τότε κόστιζε  4,5 εκατομμύρια δραχμές(τεράστιο ποσό για εκείνη την εποχή). Στην αρχή κανείς δεν πίστευε ότι θα το καταφέρουμε. Στη συνέχεια όμως,  οι άνθρωποι μας εμπιστεύτηκαν και έτσι το οικόπεδο αγοράστηκε και μέσα σε λίγα χρόνια χτίσαμε τον πρώτο όροφο του Μουσείου, όπου σήμερα στεγάζεται το ιατρείο. Μετά πήραμε και το παλιό σπίτι που είναι δίπλα(κτίσμα του 1847) και αρχίσαμε να χτίζουμε το μουσείο. Όλα αυτά έγιναν με εράνους και δωρεές από όλους τους συμπατριώτες μας, ακόμη και τους πιο φτωχούς, που έδωσαν από το υστέρημά τους.

7)Πώς συγκεντρώσατε το υλικό του μουσείου;

Το υλικό συγκεντρώθηκε με δυσκολία από τους ντόπιους. Οι άνθρωποι αρχικά δεν ήθελαν να δώσουν τα πράγματά τους… Εγώ έχω δωρίσει αρκετά οικογενειακά κειμήλια στο Μουσείο. Αγοράσαμε επίσης πράγματα από τα Γιάννενα, αλλά και από Έλληνες που με την αντααλλαγή των πληθυσμών βρέθηκαν στην Τουρκία.  Σήμερα έχουμε πάρα πολλά πράγματα και δεν ξέρουμε που να τα βάλουμε. Πολύ σημαντικό απόκτημα είναι το ξύλινο ζωγραφιστό ταβάνι, που μεταφέρθηκε εδώ από την οικία Ζαριφόπουλου, εκεί που σήμερα βρίσκεται το ξενοδοχείο «Ιλάκια». Η μεταφορά του και η συντήρησή του έγινε με πολύ προσοχή, γιατί έχει για μας πολύ μεγάλη αξία.  

8)Μιλήστε μας για το μοναστήρι και για την ιδέα της αποκατάστασής του.

Το μοναστήρι ήταν πάντοτε η μεγάλη αγάπη της Ζούρτσας. Εκεί παλιά βρισκόταν το κρυφό σχολειό, αλλά και άλλα κτήρια που τα ήταν τα κελιά των μοναχών, τα οποία γκρεμίστηκαν για να γίνει το νεκροταφείο. Το νεκροταφείο επεκτάθηκε όταν ο κύριος Γεώργιος Χρήστος Χατζής χάρισε το χωράφι του στο μοναστήρι. Γνωρίζουμε ότι το μοναστήρι έκλεισε με απόφαση του βασιλιά Όθωνα.

Εμείς αρχικά μεταφέραμε τμήματα από το τέμπλο στο Λαογραφικό και στη συνέχεια φτιάξαμε νέο ξυλόγλυπτο τέμπλο. Τότε σκεφτήκαμε να συντηρήσουμε το μοναστήρι. Για να γίνει αυτό όμως έπρεπε να επεκτείνουμε το νεκροταφείο και να μεταφέρουμε τους τάφους των γονιών μας, που ήταν πολύ δύσκολο. Αγοράσαμε λοιπόν τα γειτονικά χωράφια και ξεκινήσαμε έναν μεγάλο αγώνα για να πείσουμε τους συμπατριώτες μας. Έπειτα έπρεπε να πάρουμε την άδεια από το υπουργείο πολιτισμού και από την αρχαιολογική υπηρεσία. Ευτυχώς βρέθηκαν δωρητές, ανάμεσά τους και ο κος Δαϊκος, ο οποίος αγαπούσε πολύ τον τόπο και διέθεσε σχεδόν ένα εκατομμύριο από την περιουσία του για να γίνει το έργο. Πιστεύω πολύ ότι όταν θες πολύ να γίνει κάτι και αγωνίζεσαι γι’ αυτό, τότε ο Θεός σου ανοίγει δρόμους!!!

9)Τί ονειρεύεστε και τι ελπίζετε για το μέλλον της Ζούρτσας;

Μετά και από τη φετινή δράση του Λυκείου, για την ιστορία του 1821 πιστεύω και ελπίζω πολλά! Εναποθέτω την ελπίθδα μου στους νέους και τις νέες αυτού του τόπου. Όταν υπάρχει αγάπη γι΄αυτό τον τόπο και η θέληση, τότε μπορούν να γίνουν πολλά! Είμαι πολύ αισιόδοξη! Μόνο αν οι νέοι αγαπήσουν αυτόν τον τόπο και αγωνιστούν με την καρδιά τους, τότε μόνο θα πάει μπροστά όχι μόνο η Ζούρτσα, αλλά και η Ελλάδα και ο κόσμος όλος!

10) Πείτε μας τη γνώμη σας για τη σχολική μας εφημερίδα.

Η εφημερίδα σας μου αρέσει πάρα πολύ! Είναι καταπληκτική! Μου αρέσουν πολύ τα άρθρα σας, γιατί καλύπτουν αρκετά θέματα, αλλά και οι ζωγραφιές σας! Σας αξίζουν θερμά συγχαρητήρια και σας εύχομαι να συνεχίσετε την όμορφη προσπάθεια. Και θα ήθελα να θυμάστε τέλος ότι: «στους γονείς οφείλομεν το ζην, στους δε διδασκάλους το ευ ζην!»

Συνέντευξη της κας Μίνας Κέκη Παπακυριακοπούλου,

που παραχωρήθηκε στις μαθήτριες:

Ευαγγελία Ζευγίτη

Αδαμαντία Λούλια

Ιωάννα Λούλια

Καράβι από θαλασσόξυλα!

Μου αρέσει πολύ να κάνω κατασκευές στον ελεύθερο χρόνο μου. Έτσι έφτιαξα και αυτό το καράβι, με ξύλα ξεβρασμένα από τη θάλασσα, τα οποία μάζεψα από την παραλία, έφερα στο σπίτι και άρχισα να τα συναρμολογώ. Χρησιμοποίησα σκοινάκια για να δέσω τα ξύλα μεταξύ τους κι ένα κομμάτι από μια άσπρη παλιά μπλούζα για πανί. Στη συνέχεια έγαψα πάνω στο ξύλο με μοβ μανό για να ονομάσω το καραβάκι μου και να του δώσω το όνομά μου "Όλγα". Έκανα τρύπες με ένα μικρό τρυπάνι, για να στερεώσω το κατάρτι στη βάση και μετά το κόλλησα για να είναι σταθερό.

Όλγα Ζούπινα

Editorial

Καλώς ήρθατε στο 3ο φύλλο της μαθητικής μας εφημερίδας!

Εκδρομές-Εκπαιδευτικές επισκέψεις Γυμνασίου-Λυκείου Νέας Φιγαλείας

• Στις 18 Οκτωβρίου 2018 πραγματοποιήθηκε ένας σχολικός περίπατος στο Λαογραφικό Μουσείο Ζούρτσας και στη συνέχεια στο Βυζαντινό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Σε αυτή την εκδρομή φιλοξενήσαμε το Γυμνάσιο και το Λύκειο Καλλιθέας και τους ξεναγήσαμε στα μνημεία του τόπου μας. Στη συνέχεια παίξαμε μαζί, γνωριστήκαμε, φάγαμε και διασκεδάσαμε πολύ!

• Στις  23 Νοεμβρίου 2018 επισκεφθήκαμε την ιστορική βιβλιοθήκη της Ανδρίτσαινας. Εκεί παρακολουθήσαμε ένα βίντεο και μάθαμε αρκετά για την ίδρυση και τη δημιουργία της.
  
• Στις 12 Δεκεμβρίου 2018 πήγαμε στον Πύργο Ηλείας και στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για παιδιά και Νέους και της Camera Ζιζάνιο, παρακολουθήσαμε την ταινία "το παιδί Ζιγκ-Ζαγκ" και διασκεδάσαμε στην πλατεία του Πύργου.

• Στις 14 Απριλίου 2019 το Γυμνάσιο και το Λύκειο Νέας Φιγαλείας πήραν μέρος στο 14ο Φεστιβάλ Μαθητικής Έκφρασης και Δημιουργίας στην Κρέστενα. Παρακολουθήσαμε πολλά σχολεία να χορεύουν παραδοσιακούς και μοντέρνους χορούς και εμείς συμμετείχαμε με παραδοσιακούς χορούς από τη Θράκη.

• Στις 18 Απριλίου 2019 πήγαμε εκδρομή στη μαγευτική Μονεμβασιά και την ιστορική Σπάρτη. Στη Μονεμβασιά είχαμε την ευκαιρία να ανέβουμε στο κάστρο και να απολαύσουμε την καταπληκτική θέα και στη Σπάρτη επισκεφθήκαμε και ξεναγηθήκαμε στο Μουσείο Ελιάς.

• Στις 9 Μαΐου 2019 επισκεφθήκαμε τα ιαματικά λουτρά και περπατήσαμε στη λίμνη του Καϊάφα και στη συνέχεια πήγαμε στην παραλία του Κακοβάτου. 

Γλυκά σουτζούκια με φρέσκα καρύδια! Παραδοσιακή Ζουρτσάνικη συνταγή.

Στις αρχές του χειμώνα, όταν βγαίνουν τα φρέσκα καρύδια, εδώ στη Νέα Φιγαλεία συνεχίζουμε να κρατάμε μια παράδοση και να φτιάχνουμε γλυκά σουτζούκια!
Υλικά: 1 κιλό καρύδια χλωρά(σπασμένα και ξεφλουδισμένα), 2 ποτήρια πετιμέζι, 1 ποτήρι νερό και 1 ποτήρι αλεύρι.
Εκτέλεση: Περνάμε τα καρύδια σε μια κλωστή και τα αφήνουμε να ξεραθούν. Βάζουμε σε σιγανή φωτιά το πετιμέζι με το νερό και όσο είναι χλιαρό προσθέτουμε σιγά-σιγά το αλεύρι και ανακατεύουμε καλά και ζωηρά, μέχρι να διαλυθεί το αλεύρι μέσα στο υγρά και στη συνέχεια να δέσει και να πήξει. Αφού πήξει αποσύρουμε το κατσαρολάκι από τη φωτιά και το αφήνουμε να κρυώσει λίγο. Στη συνέχεια βουτάμε μέσα τις κλωστές με τα καρύδια, μέχρι να τελειώσει το υλικό μας και αφού ολοκληρωθεί η διαδικασία τα κρεμάμε για να στεγνώσουν.
Καλή επιτυχία και καλή απόλαυση!!!
Ευχαριστούμε πολύ την κα Αναστασία Πάλλα για την παραχώρηση της συνταγής!

Ελένη Μπιμπή

Συνέντευξη με τον κο Νικόλαο Λιάπη

Φέτος, όταν συζητούσαμε στην εφημερίδα για τη λαϊκή τέχνη και τους σύγχρονους δημιουργούς, προτείναμε να κάνουμε μια συνέντευξη με τον κο Νικόλαο Λιάπη, που γνωρίζει την τέχνη του ξυλουργού και τον γνωρίζουμε όλοι για τις ρακέτες που φτιάχνει!

Ο κος Λιάπης είναι τριάντα ετών και ξεκίνησε τη δουλειά του ως ξυλουργός, ακολουθώντας τα βήματα του πατέρα του. Ασχολείται με την οικογενειακή επιχείρηση, με αγάπη και μεράκι και αποφάσισε να τη συνεχίσει γιατί τον συγκινούσε η ιδέα να συνεχίζει να εργάζεται στον ίδιο χώρο, με τα ίδια μηχανήματα. Αφού τελείωσε το Λύκειο, πήγε στην Αθήνα, σε σχολή σχεδιασμού επίπλων, αλλά παράλληλα όλα τα χρόνια μάθαινε δίπλα στον πατέρα του. Ύστερα επέστρεψε στον τόπο καταγωγής του, δηλαδή τη Νέα Φιγαλεία, όπου και ξεκίνησε την εργασία μόνος του πια, ενώ την κατασκευή της ρακέτας την άρχισε λίγο αργότερα, από τα 24 του χρόνια. Η δουλειά του απαιτεί προσήλωση και πειθαρχία, ο κάθε πελάτης έχει τις δικές του απαιτήσεις, γι' αυτό και οι ώρες εργασίας πολλές και ο ελεύθερος χρόνος περιορισμένος. Το μυστικό της επιτυχίας του είναι ότι έχει υπομονή και και προσπαθεί πολύ, για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες των πελατών του. Τα σχέδια του για το κοντινό και μακρινό μέλλον του, είναι συνεχίσει, να βελτιώσει και να εξελίξει το επάγγελμα του στον σχεδιασμό, την κατασκευή και τη δημιουργία με ξύλο, αλλά και στην κατασκευή ρακέτας!

Κε Λιάπη σας ευχαριστούμε πολύ!

Παναγιώτης Καράπαπας

Διαγωνισμός Ανακύκλωσης- Επίσκεψη στο ΚΔΑΥ Πατρών

Φέτος οι μαθητές του Γυμνασίου Νέας Φιγαλείας συμμετείχαμε στον διαγωνισμό ανακύκλωσης των Σχολικών Δραστηριοτήτων της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ηλείας, στον οποίο διακριθήκαμε για κατασκευές από χαρτί, ύφασμα και πλαστικά και το καλύτερο, μετά από κλήρωση, κερδίσαμε ΔΩΡΕΑΝ εκπαιδευτική επίσκεψη στο Κέντρο Διαλογής Ανακυκλώσιμων Υλικών στην Πάτρα. Αιτία της νίκης μας ήταν το υφαντό που φτιάξαμε όλοι μαζί! 
Στη βραδιά της βράβευσης εκπροσωπήσαμε το σχολείο μας λίγοι μαθητές, οι οποίοι παραλάβαμε  τα βραβεία.

 Στις 24 Μαΐου 2019 πραγματοποιήσαμε την εκδρομή, μαζί με τους μαθητές και τις μαθήτριες από το 3ο Γυμνάσιο Αμαλιάδας, αλλά και με την κα Τίτα Τερζή, υπεύθυνη των Σχολικών Δραστηριοτήτων. Μάθαμε πολλά χρήσιμα για την ανακύκλωση,την αναγκαιότητα, τις δυσκολίες υλοποίησης της, αλλά και για τη στάση της εκάστοτε τοπικής αυτοδιοίκησης...

Ευχαριστούμε πολύ την κα Τίτα Τερζή, και τη Δευτεροβάθμια Ηλείας΄και ευχόμαστε να δοθεί η δυνατότητα και σε άλλα σχολεία να ενημερωθούν, για να καταφέρουμε από κοινού, όλοι μαζί, να σώσουμε τον πλανήτη μας και το μέλλον μας!      Οι μαθητές του Γυμνασίου Νέας Φιγαλείας!

                                                                                   

Έρευνα μαθητών Β' Γυμνασίου: Εκπαίδευση και Εργασία!

Φέτος εμείς, οι μαθητές της Β’ Γυμνασίου κάναμε μια έρευνα για την εκπαίδευση και την εργασία,  στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας. Φτιάξαμε ερωτήσεις και αναζητήσαμε τις απαντήσεις στους γονείς μας για να δούμε πόσο η εκπαίδευση επηρέασε το τωρινό του επάγγελμα. Είδαμε ότι οι περισσότεροι δεν έχουν ολοκληρώσει τη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση, που σήμερα είναι υποχρεωτική. Με τις απαντήσεις των ερωτηθέντων και τη βοήθεια του κου Σεβεντεκίδη δημιουργήθηκαν τα παρακάτω διαγράμματα, που μας δίνουν περισσότερες πληροφορίες.

Τα συμπεράσματα της έρευνας μας είναι ότι η εκπαίδευση επηρεάζει την επιλογή επαγγέλματος για το μέλλον κάθε ανθρώπου. Πολλές φορές οι συνθήκες δεν επιτρέπουν σε έναν άνθρωπο να συνεχίσει το σχολείο, να τελειώσει κάποια σχολή ή να φτάσει στο πανεπιστήμιο και να πραγματοποιήσει τα όνειρά του. Τότε αναγκαστικά θα καταλήξει να δουλεύει σε μία δουλειά που δεν του αρμόζει και δεν τον ευχαριστεί. Πρέπει λοιπόν να ενισχυθεί με κάθε τρόπο η εκπαίδευση και το ελληνικό σχολείο!

Β΄ Γυμνασίου

17 ετών μετανάστης στη Νέα Υόρκη

17 ετών έφτασα στο λιμάνι της Νέας Υόρκης, νέα μετανάστρια στην Αμερική, με το όνειρο μιας καλύτερης ζωής, για να μπορέσω να επιβιώσω και να ζήσω μια χαρούμενη ζωή με αξιοπρέπεια. Στην αρχή μας ελέγξανε, μήπως έχουμε κανένα πρόβλημα υγείας, για να μην κολλήσουμε τους άλλους. Ευτυχώς εγώ δεν είχα κάτι και συνέχισα το ταξίδι μου. Μετά από πολλές μέρες ταξιδιού φτάσαμε στη Νέα Υόρκη. Όλοι κοιτάγαμε σα χαμένοι… Σε όλα τα πρόσωπα φαινόταν ότι χαίρονται, μα ταυτόχρονα και ότι φοβούνται…

Βρήκα δουλειά. Την πρώτη μέρα μου έλεγαν να κάνω πράγματα, μα εγώ δεν τους καταλάβαινα, γιατί δεν ήξερα τη γλώσσα. Δε μπορούσα να μιλήσω σε κανέναν… Όταν τέλειωσα τη δουλειά τριγυρνούσα στους δρόμους, κρατώντας τη βαλίτσα στο χέρι μου… Βρήκα ένα παγκάκι και ξάπλωσα εκεί, μα έκανε πολύ κρύο. Το επόμενο πρωί ξαναπήγα στη δουλειά. Ήταν όλοι μαζεμένοι κι έτρωγαν. Εγώ δεν είχα τι να φάω κι ένας άντρας μου έδωσε το μισό κολατσιό του. Μετά γυρίσαμε στις δουλειές μας. Δεν ήθελα να τελειώσει η μέρα, γιατί δεν είχα που να κοιμηθώ, όμως αυτό δε γινόταν… Όταν έφυγα από τη δουλειά βρήκα ένα ερειπωμένο σπίτι και πήγα εκεί να ξαποστάσω το κουρασμένο μου κορμί.

Πέρασε καιρός. Είχε μπει για τα καλά ο χειμώνας κι ακόμη δεν είχα βρει σπίτι, γιατί δεν ήξερα τη γλώσσα. Είχα γίνει πετσί και κόκκαλο. Αποφάσισα να στείλω ένα γράμμα στην οικογένειά μου, για να τους πω ότι είμαι καλά. Το έστειλα. Πήγα μετά στο λιμάνι και κοίταζα τη θάλασσα. Ήθελα να πέσω μέσα, να χαθώ. Δεν μπορούσα να ζω άλλο με το φόβο πως δε θα υπάρχω πια… Δεν άντεχα άλλο αυτή τη ζωή… Μα δεν έπεσα…

Ιωάννα Λούλια

17 ετών έφτασα στο λιμάνι της Νέας Υόρκης, νέος μετανάστης στην Αμερική , με το όνειρο μιας καλύτερης  ζωής. Με έστειλε ο πατέρας μου με την μητέρα μου για να δουλέψω ώστε να τους στέλνω χρήματα. Στην Ελλάδα δεν υπήρχαν  δουλειές, υπήρχε όμως μεγάλη φτώχεια μετά τον Β’ παγκόσμιο  πόλεμο.

Αρχικά, μόλις έφτασα στο λιμάνι της Νέας Υόρκης με μια βαλιτσούλα στο χέρι,  που περιείχε μόνο τα απολύτως  απαραίτητα την  οδοντόβουρτσα μου και  μια αλλαξιά με ρούχα, δεν άργησα να  συνειδητοποιήσω ότι είμαι μόνος σε μια ξένη χώρα, που ούτε που γνωρίζω την γλώσσα της, αλλά και  δεν έχω χρήματα. Τότε μου ήρθε η ιδέα να μιλήσω στην Ελληνική πρεσβεία που υπήρχε στην Νέα Υόρκη, ώστε να με βοηθήσουν στο καινούριο μου ξεκίνημα. Μου σύστησαν ένα καλό εστιατόριο, στο οποίο θα δούλευα ως λαντζέρης αλλά και ως σερβιτόρος. Αμέσως  χάρηκα και  αφού πήρα την διεύθυνση, πήγα να το βρω. Έπειτα από αρκετή ώρα που έψαχνα το μαγαζί, το βρήκα σε ένα στενάκι. Στη συνέχεια, μπήκα μέσα και συστήθηκα στον ιδιοκτήτη, ο οποίος ήταν Έλληνας και γνωστός επιχειρηματίας. Ο Κύριος Γιάννης, έτσι τον έλεγαν, μου έδωσε μια προκαταβολή ώστε να νοικιάσω μια γκαρσονιέρα, μου είπε επίσης πως την επόμενη ημέρα ξεκινάω δουλειά. Εγώ, χαρούμενος που τακτοποιήθηκα, πήγα σε μια γκαρσονιέρα  πολύ μικρή, την οποία νοίκιασα. Την επόμενη ημέρα, πήγα στην δουλειά, όμως στη κουζίνα που δούλευα υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι, που με σιχαίνονταν. Μου μιλούσαν άσχημα και με αντιμετώπιζαν με ρατσιστικό τρόπο. Πιθανόν αυτοί οι άνθρωποι να μην ξέρουν πως είναι να ξενιτεύεσαι, σκέφτηκα. Όμως εγώ δεν τους απάντησα, ούτε ασχολήθηκα μαζί τους. Την επόμενη μέρα, στη δουλειά μου είπαν πως θα με σκότωναν αν τους ξανακοίταζα. Προσπάθησα να τους εξηγήσω ότι χρειάζομαι βοήθεια και πως είμαι ένας άνθρωπος ήρεμος. Μετά το σχόλασμα, με περίμεναν έξω από το μαγαζί με μαχαίρια για να με σκοτώσουν. Αλλά όμως για καλή  μου τύχη, εκείνη τη στιγμή πέρασαν κάποιοι άνδρες και με έσωσαν από βέβαιο θάνατο. Ανάμεσα στους  άνδρες που με έσωσαν, υπήρχε ένα κορίτσι που το έλεγαν Άννα. Ήταν Ελληνίδα και μου συμπαραστάθηκε μετά τη βίαιη επίθεση. Μου έδωσε ένα τηλέφωνο για να επικοινωνήσω με τους γονείς μου. Εξήγησα στους γονείς μου τι έγινε με κάθε λεπτομέρεια και τότε με συμβούλευσαν να γυρίσω πίσω και μου είπαν πως μου βρήκαν μια δουλειά σε ένα μανάβικο. Αμέσως πέταξα από τη χαρά μου που θα γύριζα πίσω στην πατρίδα. Όμως, η Άννα ήταν προσφυγοπούλα από τη Θεσσαλονίκη. Εγώ, όμως ήμουν από την Αθήνα. Αυτή ήταν και η μόνη μας διαφορά. Τότε της πρότεινα να επιστρέψουμε στην Ελλάδα, με κάποια χρήματα που είχα και μου έφταναν ίσα-ίσα για δύο εισιτήρια. Εκείνη χάρηκε και δέχτηκε. Εγώ και η Άννα ήμασταν πολύ ερωτευμένοι…

 Μερικές φορές σκέπτομαι πως άμα δεν είχα ταξιδέψει στην Αμερική δεν θα την είχα γνωρίσει και δεν θα είχαμε σήμερα δύο πανέμορφα κοριτσάκια. Τελικά τόση ταλαιπωρία άξιζε τον κόπο!

Σπύρος Μπιρπανάγος

17 ετών φτάνω στο λιμάνι της Νέας Υόρκης… νέα μετανάστρια στην Αμερική, με το όνειρο μιας καλύτερης ζωής…

Ναι, τώρα θυμάμαι… το προηγούμενο βράδυ με τον φίλο μου τον Νίκο το σκάσαμε από το ορφανοτροφείο στη Σμύρνη. Ξέραμε ότι την επόμενη μέρα θα ερχόταν να μας πάρουν κάποιοι Τούρκοι κηδεμόνες και όλοι ξέραμε τι συνέβη στον Αντρέα με τον Τούρκο πατέρα του… Έτσι κι αλλιώς σε έναν χρόνο θα έπρεπε να φύγουμε, οπότε ήταν χάσιμο χρόνου. Η Αμερική ήταν μια απόφαση στιγμής…

Πήρα όσα χρήματα είχαμε μαζέψει από τα κάλαντα των Χριστουγέννων. Ήταν ακόμη αρχές της άνοιξης… Το πρωί δεν κρύωνα πολύ, αλλά το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ από το κρύο. Όταν ξύπνησα λοιπόν άκουσα το βουητό του πλοίου και τις φωνές των χαρούμενων ανθρώπων. Με τον Νίκο είχαμε κρυφτεί στο κατάστρωμα και έτσι φύγαμε πρώτοι, χωρίς να χρειαστεί να περιμένουμε. Είχαμε στις πλάτες μας μόνο δυο μικρά σακίδια, με μια αλλαξιά ρούχα, με νερό και λίγα χρήματα… Κοιτούσαμε γύρω μας σαν να ήμασταν μαγεμένοι…

Φτάνουμε. Βγαίνουμε στο λιμάνι. Κοιτάζουμε την πολυκοσμία και τους ουρανοξύστες. Τρέχουμε χαρούμενοι προς ένα εμπορικό κατάστημα. Δεν μπορούμε όμως να αγοράσουμε τίποτα. Βλέπουμε ανθρώπους, ξένους, φτωχούς, άρρωστους και θλιμμένους. Η χαρά μας κόβεται, το χαμόγελο του Νίκου σβήνει. Με σκουντά και μου λέει: «Έτσι θα γίνουμε, αν δεν προσπαθήσουμε εδώ που ήρθαμε». Θυμώνω, αλλά κατά βάθος πεισμώνω περισσότερο. «Δεν ξεχνώ το λόγο που ήρθαμε», του λέω.

Τότε θυμάμαι, πως τον πήρα από το χέρι και περπατήσαμε στο δρόμο βιαστικά. Εκείνη τη στιγμή είδα μια βρεγμένη, πατημένη εφημερίδα. Την πήρα και πήγα να την διαβάσω, μα μάταια. Δεν ήξερα τη γλώσσα για να βρω τις αγγελίες για δουλειά.

Σύντομα βραδιάζει και ακόμη περπατάμε. Ο Νίκος με σκουντάει. Μου δείχνει ένα εστιατόριο. Προχωρώντας σκέπτομαι πως θα συνεννοηθώ, τι θα κάνω. Δεν έχει αρκετό κόσμο. Μόλις μας βλέπει ο υπεύθυνος νομίζει ότι είμαστε πελάτες και έρχεται όλο χαρά. Μας κοιτάζει καλά  από κοντά. Ο Νίκος προσπαθεί να του μιλήσει. Εκείνος νευρικός μας διώχνει προς τα έξω. Τελευταία στιγμή μια υπάλληλος τον σταματά. Κοιταζόμαστε. Μας πλησιάζει. Μας κοιτάζει παράξενα. Μας μιλάει ελληνικά. Μένουμε άναυδοι! Είναι Ελληνίδα. Κοιτώ τα μάτια της και φαίνεται  να της έρχονται τόσες αναμνήσεις. Γυρνάει στον υπεύθυνο της σάλας και του ζητάει να μας κρατήσει στη δουλειά. Είμαστε τυχεροί. Είναι κι αυτή μετανάστρια, μα τώρα πια είναι διευθύντρια του εστιατορίου. Έψαχνε πολλές μέρες για δουλειά. Τα βράδια κοιμόταν στους δρόμους, χωρίς τροφή. Αυτή μια τόσο σπουδαία γυναίκα.

Έμαθα να μαγειρεύω και να μιλάω αγγλικά. Με μαθαίνει και η Άννα, η μαγείρισσα, να μαγειρεύω καλύτερα και να μιλάω καλύτερα. Ίσως κάποια μέρα, να πάρω και εγώ κάποιο πτυχίο και η ζωή μου να αλλάξει…

Ευαγγελία Ζευγίτη

17 ετών φτάνω στο λιμάνι της Νέας Υόρκης, νέα μετανάστρια εγώ στην Αμερική, με το όνειρο μιας καλύτερης ζωής και με την ελπίδα ότι θα τα ξαναφτιάξω όλα από την αρχή. Η ζωή μου είναι διαλυμένη. Προσπαθώ να τα αρχίσω όλα από την αρχή, όλα, ότι έχασα. Δεν τα παρατάω. Ελπίζω σε πολλά. Φτάνω στην Αμερική και κατευθείαν ψάχνω για δουλειά. Δε με νοιάζουν οι δυσκολίες, ούτε τι θα αντιμετωπίσω. Εδώ είναι η νέα μου ζωή. Ύστερα από λίγο καιρό φτιάχνω ένα σπίτι, λίγο φτωχικό στην αρχή, γιατί αυτά τα λεφτά που παίρνω από τη δουλειά δεν φτάνουν για να φτιάξω ένα καλό σπίτι. Η ζωή μου εδώ είναι πολύ φτωχική, τα χρήματα δεν μου φτάνουν για να κάνω πολλά. Έχω όμως το σπίτι μου, που είναι ένας χώρος χαλάρωσης και ξενοιασιάς. Η καθημερινότητα μου είναι πολύ σκληρή και θλιβερή. Όλη τη μέρα στην δουλειά. Έχω και ένα παιδί να μεγαλώσω, είναι μόνο τριών ετών. Εδώ δεν έχω πολλά ενδιαφέροντα. Το παιδί μου, όταν δεν έχω δουλειά, πεινάει πολύ. Κάποιες φορές δεν είναι καθόλου ευχάριστο να είσαι μετανάστης. Η ζωή μου είναι άθλια. Μακάρι να ήμουν σε καλή κατάσταση. Μακάρι η ζωή μου να ήταν πιο λαμπερή και φωτεινή. Ελπίζω να αντέξω για μία ακόμη φορά αυτές τις κακουχίες.  

«Η μετανάστρια Όλγα»

Όλγα Ζούπινα

17 ετών έφτασα στο λιμάνι της Νέας Υόρκης νέος μετανάστης στην Αμερική, με το όνειρο μιας καλύτερης ζωής… Μόλις πάτησα το πόδι μου στην Νέα Υόρκη είδα πράγματα που δεν είχα φανταστεί! Tα κτίρια ήταν πολύ ψηλά και εγώ που τα έβλεπα για πρώτη φορά, ζαλιζόμουνα. Έμαθα αργότερα από έναν περαστικό ότι αυτά τα κτίρια τα έλεγαν ουρανοξύστες. Στη Νέα Υόρκη οι άνθρωποι ήταν ψυχροί, κανείς δεν σου μιλούσε.

Εκείνο το κρύο  βράδυ του χειμώνα κοιμήθηκα σε ένα παγκάκι έξω από ένα μεγάλο πάρκο. Δεν είχα που να κοιμηθώ, γιατί δεν είχα πολλά χρήματα για να πάω σε ξενοδοχείο. Το επόμενο πρωί με ξύπνησαν κάτι παιδάκια που έπαιζαν μπάλα και μόλις με είδαν το έβαλαν στα πόδια. Μπορεί να έφταιγε το χρώμα μου ή ότι δεν μπορούσα να τους εξηγήσω τι μου συνέβαινε, γιατί ήξερα ελάχιστα αγγλικά. Το κρύο γινόταν όλο και χειρότερο και ακόμα δεν είχα βρει ούτε σπίτι, ούτε δουλειά. Οι γονείς μου, σκεπτόμουν,  είχαν όλες τις ελπίδες της ζωής τους πάνω μου.  Για καλή μου τύχη, περνούσε ένας καλός άνθρωπος και κάθισε στο ίδιο παγκάκι με εμένα και άρχισε να με ρωτάει για την ζωή μου. Του είπα την ιστορία μου και με λυπήθηκε. Μου εξήγησε πως ήταν κάποτε στην θέση μου και ότι με πολύ κόπο κατάφερε να αποκτήσει πολλά χρήματα. Μου πρότεινε να δουλέψω σε μια οικοδομή που είχε αναλάβει κι εγώ δέχτηκα αμέσως, χωρίς να το σκεφτώ, γιατί είχα ανάγκη αυτή την δουλειά. Ήμουν πολύ χαρούμενος.

Είχε περάσει ήδη ένας μήνας, όταν νοίκιασα ένα σπίτι μαζί με άλλους τέσσερις μετανάστες, για να μοιραζόμαστε τα έξοδα. Έτσι, και αφού πλέον μου περίσσευαν κάποια χρήματα, άρχισα να στέλνω χρήματα στους γονείς μου μαζί με μια κάρτα, που έλεγε πως είμαι καλά. Μετά από αυτή τη δουλειά, όλα άλλαξαν. Κατάφερα και πάλι να σταθώ στα πόδια μου μετά από πολύ καιρό και έτσι επιβίωσα.

Αδαμαντία Λούλια

Αφού έφτασα στο λιμάνι της Νέας Υόρκης, δεν ήξερα τι να κάνω. Περιπλανιόμουν για ώρες στους δρόμους, για να αλλάξει λίγο η τύχη μου, αλλά δεν ήταν εύκολο. Προσπάθησα να ψάξω για μία δουλεία, για να μπορέσω να ζήσω. Βρήκα πολύ ωραίες δουλειές, όπως: τραπεζικός υπάλληλος, δικηγόρος, δημόσιος υπάλληλος κ.α.. Τελικά δεν με δέχτηκαν πουθενά, γιατί δεν είχα μιλήσει ποτέ την γλώσσα τους και ούτε ήξερα να την μιλάω.

    Λίγες μέρες μετά πέρασε ένας ευγενικός άνθρωπος και με βοήθησε να ενταχθώ στην κοινωνία. Μου έδωσε στέγη, φαγητό, ρούχα και με φιλοξένησε στο σπίτι του. Ύστερα μου βρήκε μια δουλεία και μου έμαθε την γλώσσα τους. Αργότερα τον ευχαρίστησα και πήγα για δουλεία σαν security σε ξενοδοχείο. Εκεί μου προσέφεραν μεγαλύτερα χρηματικά ποσά, επειδή ήμουνα πολύ καλός στην δουλεία μου. Όλη η Νέα Υόρκη έλεγε «για δουλεία φωνάξτε τον Αλέξανδρο» ή «οι καλύτερες υπηρεσίες ασφαλείας καλέστε τον Αλέξανδρο», διότι έτσι με βαφτίσανε. Με τον καιρό γινόμουν όλο και πιο γνωστός στον κόσμο.

      Μετά από καιρό έστειλα χρήματα στην φτωχή οικογένειά μου, αλλά εκεί κέρδισαν το τζόκερ και πήραν πολλά λεφτά. Δεν άφησα όμως εκείνο τον καλό άνθρωπο που με βοήθησε να φτάσω σε υψηλά επίπεδα. Πήγα στο σπίτι του και τον βοήθησα, γιατί ήταν άρρωστος. Τον φρόντισα, του αγόρασα τα κατάλληλα φάρμακα και έπειτα από 2-3 εβδομάδες έγινε καλά. Έδωσα μία συνέντευξη όπου είπα όλους όσους με βοήθησαν και μου έδωσαν 2 βραβεία. Το ένα το κράτησα εγώ, ενώ το άλλο το έδωσα στον φίλο που με βοήθησε. Έγινα διάσημος σε όλη την Ευρώπη και ύστερα σε όλο τον κόσμο. Τελικά άλλαξε η τύχη μου εντελώς.

                                          

                                                                                   Παναγιώτης Καράπαπας

Οι αλήθειες της μουσικής

              

Η μουσική έχει μπει στη ζωή μας εκατοντάδες χρόνια τώρα. Υπάρχουν όμως κάποια πράγματα που ίσως να μην γνωρίζατε. Όλος ο κόσμος πιστεύει ότι μουσική είναι μόνο το τραγούδι. Μουσική θεωρείται ο οποιοσδήποτε οργανωμένος ήχος ο οποίος αναπαράγεται π.χ. το σφύριγμα, το χειροκρότημα κ.α. Αυτό είναι που κάνει την μουσική τόσο μοναδική. Τα μουσικά όργανα είναι αυτά που δίνουν έναν ιδιαίτερο χαρακτηριστικό χαρακτήρα και ύφος στην μουσική. Κάθε τόπος, χώρα, λαός όπως έχει την δική του γλώσσα, θρησκεία, ταυτότητα, έτσι έχει και την δική του μουσική παράδοση, δηλαδή τα δικά του τραγούδια και τα δικά του μουσικά όργανα. Από το πιο μικρό νησί της χώρας μας μέχρι και το πιο ανεπτυγμένο κράτος του πλανήτη συναντάμε διαφορετικές κουλτούρες, συνήθειες, ήθη και έθιμα που συνδέουν το τρίπτυχο Μουσική-Χορός-Τραγούδι.

Παναγιώτης Καράπαπας

Η μάγισσα και η χήνα

Η μάγισσα κι η χήνα.

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια μάγισσα που ήθελε να γίνει βασίλισσα. Λοιπόν, μια μέρα στο δρόμο της για το δάσος, βρήκε ένα μικρούλη βάτραχο, τον οποίο πήρε σπίτι της αμέσως μόλις τον είδε. Από τότε κάθε μέρα τάιζε τον βάτραχο της με φασόλια. Της άρεσε τόσο πολύ να κάνει παρέα με το νέο κατοικίδιο της και περίμενε πως όταν μεγάλωνε  θα γινόταν ένας γίγαντας βάτραχος, που θα τη βοηθούσε να πάρει το κάστρο στα χέρια της! Στον ύπνο της όμως, κάθε βράδυ, έβλεπε περίεργα όνειρα... Αρχικά δεν την πείραζαν και απλώς δεν τους έδινε σημασία, αλλά μια μέρα ονειρεύτηκε κάτι φρικτό… πως ήταν μέσα στο κάστρο με τον γίγαντά της και πως κάποια στιγμή αυτός την εκσφενδόνισε τόσο μακριά, ώστε να χάσει το δρόμο της  επιστροφής!

Το επόμενο πρωί λοιπόν πήγε σε μια άλλη μάγισσα, που ήξερε να ερμηνεύει τα όνειρα. Εκείνη λοιπόν της είπε: «Σταμάτα αμέσως να εκτρέφεις αυτόν τον βάτραχο, επειδή κάποια μέρα δεν θα έχεις φαγητό να του δώσεις και θα φάει εσένα!!!» Ξαφνισμένη η μάγισσα την αποχαιρέτησε και πήγε γρήγορα στο σπίτι της, για να τον διώξει. Ήταν όμως πολύ αργά! Ο γίγαντας-βάτραχος είχε καταβροχθίσει ήδη όλο το σπίτι! Η μάγισσα όμως έκανε ένα από τα μαγικά της και τον έστειλε στο δάσος, όπου άγγιξε  το μαγεμένο δέντρο και ξανάγινε μικρός.

Η μάγισσα νομίζοντας ότι ο βάτραχος έχει χαθεί, είχε πέσει σε βαριά κατάθλιψη, επειδή δεν είχε πια ούτε σπίτι, ούτε κατοικίδιο και ήταν μόνη και έρημη. Αποφάσισε τότε να πάει να μείνει με μια άλλη φίλη της μάγισσα, που είχε μια χήνα με χρυσά πούπουλα και ασημένιο ράμφος. Τις νύχτες που δεν μπορούσε να κοιμηθεί, έπαιρνε αγκαλιά την χήνα και έβλεπε στον ύπνο της όμορφα όνειρα. Είδε λοιπόν μια φορά στο όνειρό της ότι ήταν αυτή καθισμένη στο θρόνο, αληθινή βασίλισσα και δίπλα της καθόταν η κανονική βασίλισσα και της μιλούσε. Μόλις ξύπνησε συνειδητοποίησε πως ήταν ήδη μέσα στο κάστρο και πως την περίμενε ένα πλούσιο πρωινό. Αφού έφαγε αρκετά πήγε στο σπίτι της  φίλης της την πήρε μαζί της και γύρισαν στο κάστρο μαζί με τη χήνα, όπου έζησαν σαν βασίλισσες.

Στέφανος  Παπαγιώργος

Δύο έθιμα του τόπου μας: Το κάψιμο του Ιούδα και τα καλικαντζάρια

Το κάψιμο του Ιούδα

Ένα έθιμο που κάνουμε στο χωριό μας, είναι το κάψιμο του Ιούδα. Το απόγευμα της Κυριακή του Πάσχα, η νεολαία του χωριού μαζεύεται στην πάνω Μπούρα και κατασκευάζει ένα ομοίωμα του Ιούδα από σανό και παλιά ρούχα. Έπειτα τον περιφέρουμε  σε όλο το χωριό με τα μηχανάκια και κάνουμε αρκετό θόρυβο, δίνοντας έτσι και το σήμα, ότι σε λίγο ξεκινάει η  λειτουργία της Αγάπης στην εκκλησία του χωριού. Μετά από το τέλος της περιφοράς του Ιούδα ηχούν και οι καμπάνες. Σε ένα χωράφι, λίγο  έξω από την εκκλησία  τον κρεμάμε σε έναν στύλο και περιμένουμε  το τέλος  της λειτουργίας, για να τον κάψουμε.
Τον πυρπολούμε με βεγγαλικά, για να πάρει φωτιά και να καεί και να μείνει μόνο η στάχτη του. Μ΄ αυτό τον τρόπο τον τιμωρούμε, για όσα έκανε στο Χριστό.

Αναρωτιέμαι βέβαια: Αρμόζει άραγε αυτή η βάναυση εκδίκηση στον Ιούδα, όταν ο ίδιος ο Χριστός  τον συγχώρεσε; Γιατί όχι και εμείς;      

Γιώργος Μανιάτης

Tα καλικαντζαράκια

Ένα έθιμο που κάνουμε στο χωριό μου, στη Νέα Φιγαλεία, είναι τα καλικαντζάρια. Είναι έθιμο του δωδεκαημέρου και λαμβάνει χώρα μια μέρα πριν την γιορτή των Φώτων. Τότε μαζευόμαστε πολλά άτομα τη νύχτα και κάνουμε βόλτες σε όλο το χωριό κρατώντας κουδούνια στα χέρια μας(αυτά που φοράμε στα πρόβατα) με τα οποία κάνουμε πολύ θόρυβο, για να τρομάξουμε τα καλικαντζάρια και να τα διώξουμε.

Οι καλικάντζαροι, λέει ο μύθος, ότι έχουν φύγει από το κέντρο της γης, όπου όλο το χρόνο πριονίζουν το δέντρο της γης, για να το ρίξουν και μαζί του να πέσει και η γη. Επειδή όμως δεν θέλουν να χάνουν ούτε λεπτό από την γιορτή των Χριστουγέννων, το αφήνουν και ανεβαίνουν στην επιφάνεια της γης και τότε το δέντρο μεγαλώνει ξανά.

Εμείς λοιπόν τους αφήνουμε να γιορτάσουν μαζί μας, να κάνουν τις σκανταλιές τους και φροντίζουμε, στα τέλη των γιορτών και με τον ήχο τον κουδουνιών(τον οποίο δεν τον αντέχουν) να τους ξαναστείλουμε στο κέντρο της γης για να συνεχίσουν το έργο τους.

Σταύρος Αποστολόπουλος

ΚΡΥΠΤΟΛΕΞΟ

ΚΡΥΠΤΟΛΕΞΟ

ΟΡΙΖΟΝΤΙΑ - ΚΑΘΕΤΑ, ΔΙΑΓΩΝΙΑ - ΑΝΑΠΟΔΑ

Ξ	Λ	Η	Ψ	Ο	Π	Α	Ψ	Α	Κ	Π	Σ
Π	Ι	Σ	Ο	Τ	Η	Τ	Α	Υ	Π	Σ	Η
Ο	Ψ	Α	Μ	Μ	Ο	Κ	Β	Ο	Ο	Ο	Ν
Λ	Ε	Μ	Ο	Ν	Ι	Ε	Λ	Μ	Ω	Κ	Α
Ι	Μ	Ω	Σ	Ξ	Ρ	Ι	Ο	Φ	Ψ	Ι	Τ
Τ	Α	Ν	Υ	Ν	Τ	Ν	Ρ	Π	Η	Τ	Α
Ε	Υ	Χ	Η	Ι	Ο	Γ	Χ	Α	Φ	Ι	Μ
Υ	Β	Σ	Σ	Τ	Σ	Υ	Σ	Ι	Ο	Λ	Ω
Μ	Η	Γ	Υ	Ο	Δ	Β	Ο	Δ	Σ	Ο	Ι
Α	Ρ	Α	Α	Χ	Κ	Α	Τ	Ι	Ρ	Π	Α
Π	Ο	Λ	Ι	Τ	Ε	Ι	Α	Α	Ω	Τ	Κ
Η	Ε	Λ	Ε	Υ	Θ	Ε	Ρ	Ι	Α	Χ	Ι
Ψ	Θ	Α	Ι	Τ	Α	Ρ	Κ	Ο	Μ	Η	Δ

1. Δικαιώματα
2. Δημοκρατία
3. Πολίτευμα
4. Ελευθερία
5. Αυτόνομος
6. Ψήφος
7. Άποψη
8. Κράτος
9. Ισότητα
10. Κόμμα
11. Πολιτεία
12. Λαός
13. Πολιτικός
14. Κυβέρνηση
15. Πολιτισμός
16. Παιδιά

Ελένη Μπιμπή

Θεοδώρα Κατσάμπουλα

Ελεάννα Μπαλαδήμα

Σπύρος Μπιρπανάγος