Δύο έθιμα του τόπου μας: Το κάψιμο του Ιούδα και τα καλικαντζάρια

Το κάψιμο του Ιούδα

Ένα έθιμο που κάνουμε στο χωριό μας, είναι το κάψιμο του Ιούδα. Το απόγευμα της Κυριακή του Πάσχα, η νεολαία του χωριού μαζεύεται στην πάνω Μπούρα και κατασκευάζει ένα ομοίωμα του Ιούδα από σανό και παλιά ρούχα. Έπειτα τον περιφέρουμε  σε όλο το χωριό με τα μηχανάκια και κάνουμε αρκετό θόρυβο, δίνοντας έτσι και το σήμα, ότι σε λίγο ξεκινάει η  λειτουργία της Αγάπης στην εκκλησία του χωριού. Μετά από το τέλος της περιφοράς του Ιούδα ηχούν και οι καμπάνες. Σε ένα χωράφι, λίγο  έξω από την εκκλησία  τον κρεμάμε σε έναν στύλο και περιμένουμε  το τέλος  της λειτουργίας, για να τον κάψουμε.
Τον πυρπολούμε με βεγγαλικά, για να πάρει φωτιά και να καεί και να μείνει μόνο η στάχτη του. Μ΄ αυτό τον τρόπο τον τιμωρούμε, για όσα έκανε στο Χριστό.

Αναρωτιέμαι βέβαια: Αρμόζει άραγε αυτή η βάναυση εκδίκηση στον Ιούδα, όταν ο ίδιος ο Χριστός  τον συγχώρεσε; Γιατί όχι και εμείς;      

Γιώργος Μανιάτης

Tα καλικαντζαράκια

Ένα έθιμο που κάνουμε στο χωριό μου, στη Νέα Φιγαλεία, είναι τα καλικαντζάρια. Είναι έθιμο του δωδεκαημέρου και λαμβάνει χώρα μια μέρα πριν την γιορτή των Φώτων. Τότε μαζευόμαστε πολλά άτομα τη νύχτα και κάνουμε βόλτες σε όλο το χωριό κρατώντας κουδούνια στα χέρια μας(αυτά που φοράμε στα πρόβατα) με τα οποία κάνουμε πολύ θόρυβο, για να τρομάξουμε τα καλικαντζάρια και να τα διώξουμε.

Οι καλικάντζαροι, λέει ο μύθος, ότι έχουν φύγει από το κέντρο της γης, όπου όλο το χρόνο πριονίζουν το δέντρο της γης, για να το ρίξουν και μαζί του να πέσει και η γη. Επειδή όμως δεν θέλουν να χάνουν ούτε λεπτό από την γιορτή των Χριστουγέννων, το αφήνουν και ανεβαίνουν στην επιφάνεια της γης και τότε το δέντρο μεγαλώνει ξανά.

Εμείς λοιπόν τους αφήνουμε να γιορτάσουν μαζί μας, να κάνουν τις σκανταλιές τους και φροντίζουμε, στα τέλη των γιορτών και με τον ήχο τον κουδουνιών(τον οποίο δεν τον αντέχουν) να τους ξαναστείλουμε στο κέντρο της γης για να συνεχίσουν το έργο τους.

Σταύρος Αποστολόπουλος