Συνέντευξη με τον δημοσιογράφο Χρίστο Βασιλόπουλο

Σε μία από τις πρώτες συναντήσεις με τους συμμαθητές μου και την υπεύθυνη της εφημερίδας, την κα Μακρή, όταν δηλαδή συζητάμε και επιλέγουμε τα άρθρα και τις συνεντεύξεις μας, πρότεινα να κάνουμε μια συνέντευξη με έναν δημοσιογράφο, με τον κο Χρίστο Βασιλόπουλο, από τη «Μηχανή του χρόνου», τον δημοσιογράφο που μας αρέσει να παρακολουθούμε στην τηλεόραση(παλαιότερα στα κρατικά και τα ιδιωτικά κανάλια και τώρα στο κανάλι της Cosmote!)

Ζητήσαμε λοιπόν να απαντήσει διαδικτυακά στις ακόλουθες ερωτήσεις και πολύ γρήγορα λάβαμε τις ακόλουθες απαντήσεις!!!

Με μεγάλη χαρά σας παρουσιάζουμε τη συνέντευξη που μας παραχώρησε και θέλουμε να εκφράσουμε τις ευχαριστίες μας για την τιμή που μας κάνει, να συμπεριλαμβάνεται στο 3^ο φύλλο της μαθητικής μας εφημερίδας!

Ελεάννα Μπαλαδήμα

Κύριε Βασιλόπουλε,

πως αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την δημοσιογραφία;

Το 1994 αποφοίτησα από το Λύκειο, και έδωσα πανελλαδικές εξετάσεις, με πρώτη μου επιλογή τη Νομική, λόγω του πατέρα μου, ο οποίος είναι δικηγόρος. Όλοι πίστευαν πως θα ασχοληθώ με τα νομικά, όμως εγώ ήμουν αποφασισμένος να γίνω δημοσιογράφος και ήθελα να σπουδάσω σε μια σχολή, όπου δε θα βαριόμουνα τέσσερα χρόνια, αλλά θα προσέγγιζα με ενδιαφέρον το συγκεκριμένο γνωστικό αντικείμενο. Σπούδασα επισκέπτης Υγείας στο ΤΕΙ Αθήνας, σε μια σχολή που γνώριζα, από τη μητέρα μου, που κάνει το αντίστοιχο επάγγελμα, μια σχολή με αρκετά στοιχεία από την ιατρική και τη νοσηλευτική, αλλά και πάρα πολλά κοινωνικά και ανθρωπιστικά μαθήματα. Σπούδασα με χαρά και ενδιαφέρον και παράλληλα δούλευα στο ραδιόφωνο, αρχικά ως δόκιμος και στη συνέχεια ως έμμισθος ρεπόρτερ. 

Δηλώνετε ρεπόρτερ. Γιατί;

Ο ρεπόρτερ είναι η ουσία της δημοσιογραφίας, είναι ο άνθρωπος που ερευνά και παρουσιάζει τα θέματα στο κοινό. Η δουλειά του είναι να ανακαλύπτει την είδηση και να φωτίζει πτυχές της, που οι άλλοι δε μπορούν να δουν. Η δουλειά του ρεπόρτερ αποτελεί την πραγματική ουσία του επαγγέλματος και η σταθερή επιλογή μου. Δεν μου αρέσει να βρίσκομαι στα «τηλεπαράθυρα» και να σχολιάζω την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, το οποίο είναι σχολιογραφία και όχι αληθινή δημοσιογραφία.

Πως ξεκίνησε η «Μηχανή του χρόνου»;

Η «Μηχανή του χρόνου» ξεκίνησε όταν δούλευα ως αρχισυντάκτης του κεντρικού δελτίου στο Mega και ακολούθησα τον Νίκο Χατζηνικολάου στο Alpha, όπου ανέλαβα την αρχισυνταξία του κεντρικού δελτίου. Στην τηλεόραση του Alpha το 2004 μου ανετέθη να φτιάξω μια ερευνητική εκπομπή και έτσι ξεκίνησε η «Μηχανή του χρόνου», μαζί με τον συνδημιουργό Δημήτρη Πετρόπουλο και με γενικό διευθυντή ειδήσεων το Νίκο Χατζηνικολάου. Πιστεύω ότι είναι μία από τις παλαιότερες εκπομπές στην ελληνική τηλεόραση, που καταφέρνει να «γερνάει» και να παραμένει νέα.

Πως επιλέγετε τα θέματα για την εκπομπή σας;

Τα επιλέγουμε με προσωπικά κριτήρια, Φροντίζουμε πάντα να ενδιαφέρουν το κοινό, αλλά να καλύπτουν και τις δικές μας ανάγκες. Η  συνταγή, που ακολουθούμε με επιτυχία τα τελευταία δέκα χρόνια, είναι -μέσα σε ένα μήνα με τέσσερις εκπομπές- να υπάρχουν δύο ιστορικές, μία με κοινωνικά θέματα και μία τέταρτη με βιογραφίες.

Ποια είναι η γνώμη σας για τη σημερινή τηλεόραση;

-Η τηλεόραση τα τελευταία χρόνια έχει χάσει τον ψυχαγωγικό της χαρακτήρα και έχει πάψει να παρέχει στον τηλεθεατή μία πλήρη και σφαιρική ενημέρωση. Τα  τηλεοπτικά προϊόντα είναι χαμηλού επιπέδου και δεν καλύπτουν τις ανάγκες του τηλεθεατή. Έτσι ο κόσμος στρέφεται στην συνδρομητική τηλεόραση, για να παρακολουθήσει ποιοτικά προγράμματα, όπως το πρόγραμμα της Cosmote ή του Netflix. Σήμερα ο τηλεθεατής για να δει καλή τηλεόραση, πρέπει να πληρώσει.

Πώς σας αντιμετωπίζει ο κόσμος, όταν σας συναντά;

Ο κόσμος μας αντιμετωπίζει πολύ φιλικά. Μας απευθύνεται σε προσωπικό τόνο, μας συγχαίρει για την δουλεία μας, μας ζητά διευκρινίσεις ή ακόμα προτείνει συγκεκριμένα θέματα και μας γεμίζει χαρά και ικανοποίηση για το έργο μας. Η επιβράβευση αυτή προέρχεται από όλες τις ηλικίες, αλλά και από τη νεολαία, που συχνά, όταν μας συναντά, μας ζητά να βγάλουμε και μια αναμνηστική φωτογραφία.

Ποια συμβουλή θα δίνατε σε ένα παιδί που θέλει να ασχοληθεί με την δημοσιογραφία;

Σήμερα, οτιδήποτε και να κάνει ένας νέος, το πρώτο και το σημαντικότερο είναι να μορφωθεί. Η μόρφωση ξεκινάει από το Δημοτικό, Γυμνάσιο και Λύκειο, για να συνεχιστεί στο Πανεπιστήμιο, που παίρνεις βασικές κατευθύνσεις, για να «απογειωθείς». Πρέπει να υπάρχουν γερές βάσεις, δίψα και περιέργεια για γνώση και μόρφωση, αλλά και να μην εγκαταλείπετε τις ξένες γλώσσες, οι οποίες είναι ένα τεράστιο παράθυρο στο σημερινό κόσμο, για να  πετύχετε τα θαύματα σας. Επόμενο βήμα είναι η φοίτηση σε μια σχολή δημοσιογραφίας, μετά από την οποία  αναγκαία είναι η μαθητεία σε κάποιο δημοσιογραφικό οργανισμό, η πρακτική  εμπειρία σε εφημερίδα ή τηλεόραση.

Στα τόσα χρόνια καριέρας υπάρχει κάτι, που δε θα ξεχάσετε ποτέ;

Σε κάθε θέμα υπάρχει μια δυνατή, αξέχαστη στιγμή, που μας γεμίζει ικανοποίηση.

Για παράδειγμα, όταν κάναμε τη βιογραφία του Κολοκοτρώνη, που είχε μεγάλη βιβλιογραφία, πολλούς ομιλητές,  πολλά γυρίσματα και ομιλίες σε διάφορα μέρη της Πελοποννήσου, μάθαμε πως στο χέρι του υπήρχε ένα τατουάζ, το οποίο δεν ήταν ασυνήθιστο για τους πολεμιστές της επανάστασης. Για μας όμως αυτή η ασήμαντη λεπτομέρεια δίνει άλλη διάσταση στο θέμα, γιατί εξαιτίας αυτού του τατουάζ κινδύνεψε η ζωή του Κολοκοτρώνη, επειδή όταν τον είχε επικηρύξει ο σουλτάνος, για να δώσει την αμοιβή σε όποιον θα τον σκότωνε, ζητούσε αυτό το αποδεικτικό στοιχείο, δηλαδή το σημείο με το τατουάζ στο χέρι του Κολοκοτρώνη. Είδαμε έτσι πως με μια ασήμαντη πληροφορία στην μικροϊστορία, μπορεί να καθοριστεί κάτι μεγαλύτερο.

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από  το σεισμό του 1999. Μετά από  τόσα χρόνια, ποια συναισθήματα σας έχουν μείνει;

Ο σεισμός είναι μια τραυματική εμπειρία, ειδικά για αυτούς που τον έζησαν και έχασαν δικά τους αγαπημένα πρόσωπα ή τα είδαν να τραυματίζονται σοβαρά. Αυτή η τραυματική εμπειρία μπορεί να αντιμετωπιστεί. Αυτό που δεν αντιμετωπίζεται είναι ο τρόπος που η ίδια η κοινωνία και οι ειδικοί αντιμετώπισαν τον σεισμό. Μπορώ να ξεχάσω το σεισμό, όχι όμως και τους αρμόδιους που φώναζαν για τα σάπια χάρτινα κτήρια, για τα οποία ευθύνεται η πολιτεία και οι μηχανικοί και που δυστυχώς, όταν έφτασε η ώρα των δικαστηρίων, δήλωναν και κατέθεταν ενόρκως πως για όλα έφταιγε ο σεισμός! Δεν ξεχνιέται η παλιανθρωπιά των ειδικών, που αθωώνουν εγκλήματα!

Ποια είναι η αγαπημένη στιγμή της ημέρας;

Είναι το βράδυ, όταν επιστρέφω στο σπίτι, όπου μπορώ να διαβάσω, να τακτοποιήσω το αρχείο μου, να αναζητήσω παλιές εφημερίδες και να πάρω δύναμη και κουράγιο για την  επόμενη μέρα.

Πως φαντάζεστε τη ζωή σας σε δέκα χρόνια;

Φαντάζομαι πως θα συνεχίσω να εργάζομαι ως ρεπόρτερ, να ψάχνω, να ερευνώ και να παρουσιάζω νέα θέματα. Ελπίζω και εύχομαι να έχω λίγο περισσότερο ελεύθερο χρόνο, επειδή θέλω να ασχοληθώ και με το συγγραφικό έργο. Έως τώρα έχουμε εκδώσει δύο βιβλία και εύχομαι να μπορέσω μελλοντικά να ασχοληθώ συστηματικά με τη συγγραφή.

Ποιες σκέψεις κάνετε για τον μαθητικό τύπο και την προφορική ιστορία στα σχολεία;

Ο μαθητικός τύπος είναι αποτύπωση της μικρής κοινωνίας του σχολείου, είναι ζωντανός οργανισμός και πρέπει να υπάρχει. Έτσι ξεκίνησα κι εγώ την πρώτη μου δημοσιογραφική απόπειρα στο δημοτικό, με μια εφημερίδα «πολυκατοικίας», που έφτιαξα μαζί με τον αδελφό μου, με ένα μόνο αντίτυπο, το οποίο μοιράσαμε και επαναπροωθήσαμε σε όλα τα διαμερίσματα και όλους τους ορόφους. Όλα ξεκίνησαν από μια πλάκα, που έγινε μετά πολύ σοβαρότερη…

Η προφορική ιστορία είναι ένα υπέροχο εγχείρημα και πρέπει να συγχαρούμε όλους τους καθηγητές που το οργανώνουν, γιατί με αυτό τον τρόπο καταγράφεται η πραγματική ιστορία, που βασίζεται στις μαρτυρίες απλών ανθρώπων, που έζησαν τα γεγονότα και που μπορούμε να τους επικαλούμαστε, όταν θέλουμε να τεκμηριώσουμε ένα θέμα τοπικής ιστορίας ή ευρύτερης ιστορικού ενδιαφέροντος. Θεωρώ δε, ότι είναι υποχρέωση των Δήμων που πρέπει να ενισχύουν αυτή την προσπάθεια, ώστε οργανωμένα να καταγραφούν όλες οι προφορικές μαρτυρίες από τους παππούδες και τις γιαγιάδες, που έζησαν τα σημαντικά γεγονότα και γι’ αυτό πρέπει συνεχώς να πιέζουμε προς αυτή την κατεύθυνση, για να ενισχυθούν δηλαδή όλα τα προγράμματα προφορικής ιστορίας.

 Κλείνοντας θέλω κι εγώ να σας ευχαριστήσω και να σας ευχηθώ καλή πρόοδο και καλή έκδοση της εφημερίδας!

 Χρίστος Βασιλόπουλος