Φανταστείτε μια οικογένεια στην
οποία εγώ είμαι η μικρότερη και πιο χαϊδεμένη σε σχέση με τα άλλα δυο μου
αδέρφια. Μες στο σπίτι ακούγονταν συνεχώς φωνές και γέλια, αλλά και γκρίνιες
και τσακωμοί. Είμαι σίγουρη, όμως, πως αν κάποιος μας έβλεπε θα έλεγε ότι
ήμασταν μια οικογένεια που ξεχειλίζει από ευτυχία. Μέχρι που….
Μέχρι που τα αδέρφια μου έφτασαν στο
Λύκειο κι άρχισαν να έχουν άλλα ενδιαφέροντα. Έτσι ζήτησαν από τους γονείς μου
να βάλουμε internet στο σπίτι υποτίθεται επειδή ήταν απαραίτητο στις σχολικές
του υποχρεώσεις… (Αυτοί ούτε στυλό δεν ζητούσαν αν ξέμεναν…) Ζήτησαν internet… για το σχολείο; Δεν το πίστεψα από
την πρώτη στιγμή που το άκουσα, αλλά τότε δεν μπορούσα να φανταστώ τι συνέπειες
θα είχε.
Μόλις έγινε η σύνδεση στο ιντερνέτ,
άλλαξαν πολλά… Μέχρι κι εγώ εντυπωσιάστηκα… Τα αδέρφια μου μού έδειξαν τόσα
πολλά που περνούσαμε ώρες μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή χωρίς να θέλει ο
ένας να μιλήσει με τον άλλο. Τελικά ο απέραντος, αινιγματικός και μυστηριώδης
κόσμος του διαδικτύου είναι πολύ ύπουλος… Μας ενθουσίασε τόσο πολύ που το
θεωρούσαμε το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή μας και αδιαφορήσαμε για άλλα πολύ
πιο σπουδαία… μέχρι και για τους γονείς μας, που όπως ήταν φυσικό άρχισαν να
παραπονιούνται, όταν μας έβλεπαν να παίζουμε διαδικτυακά παιχνίδια, να μιλάμε με
εικονικούς φίλους και να παραμελούμε τα μαθήματά μας.
Η πρώτη προσπάθεια που έκαναν οι
γονείς μου, για να μας αποτρέψουν από το ιντερνέτ ήταν να μας παρακινήσουν να
ασχοληθούμε με ένα άθλημα. Εμείς τους ακούσαμε και ανταποκριθήκαμε με τον δικό
μας τρόπο… Βρήκαμε εφαρμογές στο διαδίκτυο όπου είχαν σχέση με «γυμναστική στο
σπίτι»… Μάλλον δεν εννοούσαν ακριβώς αυτό(!). Έπειτα μας πρότειναν να
υιοθετήσουμε ένα κατοικίδιο. Έτσι, κι εμείς βρήκαμε ένα γατάκι στο internet και το «ταΐζαμε», το «πλέναμε» και
«παίζαμε» μαζί του… Εκεί νομίζω ότι απογοητεύτηκαν. Θεώρησαν ότι το ιντερνέτ
ήταν ανίκητο! Γι’ αυτό ακολούθησαν μια άλλη τακτική. Μας απείλησαν ότι θα μας
κόψουν τη συνδρομή στο internet. Τα αγόρια που φημίζονται για την
αναισθησία τους δεν ταράχτηκαν, εγώ όμως πανικοβλήθηκα! Πώς θα ήταν η ζωή μου
χωρίς internet; Oh my God! Και εκεί βρήκαμε λύση όμως! Σερφάραμε στο διαδίκτυο από το
κινητό, όσο πιο διακριτικά μπορούσαμε… Το σχέδιο πέτυχε!
Μέχρι που περάσαμε σε άλλο επίπεδο…
Η φράση «Κράζεις, θαυμάζεις» λέει πολλά… Η αλήθεια είναι ότι πάντα οι γονείς
μου είχαν μια απορία με το τι είναι αυτό που μας έχει καθηλώσει στο internet, άσχετα που αρχικά ήταν πολύ
επιφυλακτικοί. Όταν όμως κατάλαβαν ότι οι φίλοι τους είχαν ενσωματώσει το
διαδίκτυο στη ζωή τους δείχνοντας μια ωραιοποιημένη πλευρά του εαυτού τους
άρχιζαν να μας κάνουν ερωτήσεις για να ανακαλύψουν κι αυτοί τους διαδικτυακούς
λαβύρινθους. Αυτό ήταν! Δεν ήθελε πολύ για να κολλήσουν κι αυτοί τον ιό…
Οι γονείς μου τελικά εθίστηκαν τόσο
πολύ στο internet, που φτάσαμε σε σημείο να μην μιλάμε καθόλου στο σπίτι. Ο
πατέρας μου μόλις γύριζε από τη δουλειά άνοιγε το laptop και καθόταν με τις ώρες για να
ενημερωθεί για όλες τις εξελίξεις σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο. Ενδιαφερόταν
μέχρι και για τους δείκτες του χρηματιστηρίου, αν και δεν είχε σκοπό ποτέ να
ασχοληθεί μ’ αυτό. Η μητέρα μου από την άλλη, που καθόταν περισσότερες ώρες στο
σπίτι, το κινητό είχε γίνει προέκταση του χεριού της. Δεν μαγείρευε, αν δεν
τελείωνε το φαγητό της κατσαρόλας, δεν έβαζε πλυντήριο, αν δεν παραπονιόταν
κάποιος στο σπίτι ότι του λείπει κάποιο ρούχο και δεν μας ξαναρώτησε για τις
επιδόσεις μας στο σχολείο. Άρχισε να την ενδιαφέρει πάρα πολύ η εξωτερική
εμφάνιση, με αποτέλεσμα να ξοδεύει περισσότερα για είδη καλλωπισμού παρά για
τις βασικές μας ανάγκες. Έπειτα, δεν σταματούσε να ανεβάζει οικογενειακές
φωτογραφίες μας σε κοινωνικά δίκτυα και να ενημερώνει όλους τους διαδικτυακούς
φίλους της για το πού βρισκόμαστε και πώς περνάμε. Μόλις κατάλαβε ότι τα παιδιά
«τραβούν» περισσότερα likes, δεν μας άφησε σε χλωρό κλαρί! Ήταν συνεχώς με μια
φωτογραφική μηχανή στο χέρι. Δεν θα
ξεχάσω ποτέ τον τσακωμό που έκανα στο σπίτι όταν είδα μια ανάρτηση στο facebook της μητέρας μου μιας φωτογραφίας μου
όταν ήμουν πέντε χρονών… Η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο…
Ώσπου μια μέρα αποφάσισα να μιλήσω
στα αδέρφια μου για να καταστρώσουμε μαζί ένα σχέδιο. Μέχρι και τα αγόρια
συνειδητοποίησαν ότι η κατάσταση είχε ξεφύγει. Σκεφτήκαμε ότι ήμασταν οι μόνοι
που μπορούσαμε να τους επηρεάσουμε. Έτσι ξεκινήσαμε ένα ψυχολογικό πόλεμο. Τους
αγνοούσαμε παντελώς. Τους αποφεύγαμε συστηματικά, δεν τρώγαμε μαζί τους, δεν
τους ενημερώναμε για το τι κάναμε… Μας ψάχνανε για να ανεβάσουν στο internet φωτογραφίες και δεν ήμασταν εκεί.
Ήθελαν να λύσουν τις απορίες τους σχετικά με το διαδίκτυο και απουσιάζαμε.
Οργάνωναν εκδρομές για να δείξουν τις «ωραίες» οικογενειακές στιγμές, αλλά η
οικογένεια ήταν ελλιπής. Μέχρι και οι διαδικτυακοί τους φίλοι παρατήρησαν την
απουσία μας και την σχολίαζαν…
Αυτό ήταν! Κάποια μέρα ξύπνησαν.
Μάλλον κατάλαβαν ότι το διαδίκτυο δεν είναι ο πραγματικός κόσμος. Οι χαρές της
ζωής είναι τα άτομα που έχουμε δίπλα μας!
Δωρονίκη Καπλάνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου