Το αγαπημένο μου κατοικίδιο

Μια όμορφη ανάμνηση…

Το αγαπημένο μου κατοικίδιο είναι ένα σκυλάκι  η Ήρα, είναι το πρώτο μου και το μοναδικό μου ζωάκι.

Την Ήρα την πήραμε πριν από αρκετό καιρό, όταν ήταν ενός μηνός, από έναν φίλο του μπαμπά μου. Μόλις την είδαμε, χωρίς δεύτερη σκέψη, την υιοθετήσαμε και την πήραμε στο σπίτι μας. Τον πρώτο καιρό έμενε μαζί μας, μέσα στο σπίτι, επειδή ήταν μικρούλα και μπορούσαμε να την κουμαντάρουμε εύκολα. Με τον καιρό όμως η Ήρα, το μικρό μας το σκυλάκι, άρχισε να μεγαλώνει και να γίνεται μια όμορφη σκυλίτσα. Η ανάπτυξή της όμως είχε και αρνητικά, καθώς έπρεπε να μείνει στην αποθήκη. Αν και ξέραμε ότι δεν ήταν ο κατάλληλος χώρος για ένα ζώο, δεν είχαμε τη δυνατότητα να του προσφέρουμε κάτι καλύτερο.

Οι μέρες περνούσαν και η Ήρα φαινόταν δυστυχισμένη στο νέο της περιβάλλον. Γι’ αυτό τον λόγο αποφασίσαμε να την δώσουμε στον κο Φώτη που ήταν φιλόζωος. Εκεί ήμασταν σίγουροι πως θα αναπτυσσόταν σωστά, μια και θα ήταν ελεύθερη, ζώντας σε ένα όμορφο κτήμα.

 Καθημερινά περνούσαμε και τη βλέπαμε. Και πράγματι μας έδινε ιδιαίτερη χαρά. Αυτό όμως δεν κράτησε για πολύ, αφού ο κύριος Φώτης αποφάσισε να μετακομίσει, παίρνοντας μαζί του και την αγαπημένη μας Ήρα. Η απουσία της έφερε θλίψη και στεναχώρια στη ζωή μας…

Αυτό που κατάλαβα καλά από αυτή την ιστορία ήταν ότι τα ζώα αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι στη ζωή μας.

Σπύρος Μπιρπανάγος

Το αγαπημένο μου κατοικίδιο

Το κατοικίδιο μου το λένε Ήρα. Είναι μια σκυλίτσα περίπου οκτώ ετών και το έχω από τότε που ήμουν τριών. Ζει στην αυλή του σπιτιού μας. Το χρώμα του είναι μαύρο. Έχω περάσει πολλά μαζί του.

Μια φορά πηγαίναμε με τη μαμά μου βόλτα και είχαμε πάρει και την Ήρα μαζί. Ήταν καλοκαίρι και η μέρα ήταν ηλιόλουστη. Είχαμε αποφασίσει να πάμε σε ένα εκκλησάκι  για περπάτημα. Ο δρόμος προς αυτό ήταν χωματόδρομος και γύρω-γύρω υπήρχαν θάμνοι, δέντρα και γενικά το τοπίο ήταν υπέροχο.

Η Ήρα τότε ήταν περίπου έξι ετών και έτσι η μαμά μου με άφηνε να την κρατάω εγώ επειδή δε με τραβούσε. Μετά από ώρα περπατήματός , η μαμά είδε κάποια ωραία μωβ λουλούδια σε ένα λοφάκι αριστερά μα ς και είπε να τα μαζέψει.  Εγώ την περίμενα με την Ήρα στο δρόμο, αλλά άργησε και έτσι της φώναξα πως θα συνέχιζα και θα με έφτανε αυτή πιο μετά.

 Προχωρώντας μπροστά μου πετάχτηκε ένα φίδι. Εκείνη τη στιγμή τα έχασα. Η Ήρα του γάβγισε μα εκείνο ερχόταν προς εμάς. Τότε φώναξα δυνατά τη μαμά μου και αυτή ήρθε τρέχοντας, χωρίς να δει το φίδι και αυτό τη δάγκωσε στο πόδι. Μετά το φίδι εξαφανίστηκε μέσα σε κάτι θάμνους.  Η μαμά μου μού είπε να τρέξω να φωνάξω βοήθεια  κι εγώ έτρεχα πανικόβλητη, με την Ήρα να τρέχει πίσω μου. Κάποια στιγμή κουράστηκα, δεν άντεχα άλλο… Παρ’ όλα αυτά αυτή συνέχιζε να τρέχει κάτω από τον καυτό ήλιο. Κάποια στιγμή την έχασα.  Νόμιζα πως με είχε περάσει. Σταμάτησα για λίγο και ξανάρχισα να περπατώ. Τότε είδα δύο αυτοκίνητα να έρχονται γρήγορα και πίσω τους έτρεχε η Ήρα. Το ένα σταμάτησε. Μπήκα μέσα και τους είπα που ήταν η μαμά μου. ευτυχώς φτάσαμε εγκαίρως. Πήραμε τη μαμά μου και την πήγαμε στο νοσοκομείο. Όλα ήταν καλά πια…

Δεν ξέρω τι θα γινόταν, αν δεν ήταν η Ήρα… Της χρωστάω πολλά… Είχε καταλάβει τι έπρεπε να κάνει… Την αγαπάω πάρα πολύ!!!

Ευαγγελία Ζευγίτη