ΜΙΑ ΚΑΠΟΙΑ ΚΥΡΙΑ

 

ΜΙΑ ΚΑΠΟΙΑ ΚΥΡΙΑ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΙΑΝΝΙΚΟΣ

 

Πόλη μικρή , όλοι γνωστοί ή μήπως άγνωστοι; Ο Γιάννης δεν ζήτησε την άδεια να πεταχτεί   για λίγο μέχρι το κοντινό πάρκο . Σιγά , κάθε μέρα εκεί είναι , με τους συμμαθητές του ,πρόσωπα γνωστά οικεία. Μια παρέα όλη . Μια φορά μάλιστα που είχε χτυπήσει το πόδι του έτρεξαν όλοι να τον βοηθήσουν . Τηλεφώνησαν στην μητέρα του να μην ανησυχεί. Και αυτοί γονείς είναι , παππούδες , ξέρουν από αυτά.

Τα φιλαράκια του τον περίμεναν. Θα πήγαιναν για κόντρες με τα ποδήλατα. Του Γιάννη ήταν και καινούριο , του κουτιού , δώρο για τα γενέθλιά του . Ανυπομονούσε .

Περίμεναν τον Κωστάκη , δεν είχε έρθει ακόμη . Είχε ιδιαίτερο, μαθηματικά. Του έκαναν αναπάντητη . Μέχρι να έρθει μιλούσαν για το τεστ στα αρχαία . Β γυμνασίου . Αρχαία , τι αρχαία ρε φίλε; Εδώ δεν ξέρω καλά τα νέα , είπε ο Πέτρος σηκώνοντας το ποδήλατο στη  μια ρόδα .

Μια κυρία , καλοντυμένη , γνωστό το πρόσωπό της πλησίασε τα παιδιά. Τα χαιρέτισε , την χαιρέτησαν και αυτά επιφυλακτικά.

-        Δε με  θυμάστε βρε; Είμαι η θεία του Δημητράκη του Γαλανού . Ήμουν στα γενέθλια του , είχα φτιάξει και την τούρτα.

-        Ε ε ναι βέβαια είπε ο Γιάννης ευγενικά. Φυσικά , που είχατε και ένα μικρό σκυλάκι , δεν θυμάμαι το όνομά του

-        Την Μέρλιν , ναι ναι το γλυκό μου . Για αυτό ήρθα . Θέλω βοήθεια . Έχει εγκλωβιστεί σ΄ένα ν κορμό δέντρου ου είχε πέσει από την ανεμοθύελλα προχθες ,και δεν μπορώ να το βγάλω . Θα δώσετε ένα χεράκι;

-        Φυσικά , ειδικότητά μας οι απεγκλωβισμοί . Πάμε όλοι παιδιά , φώναξε με ενθουσιασμό ο Γιάννης , που ήθελε να γίνει και πυροσβέστης.

-        Με τα ποδήλατα;

-        Με τα ποδήλατα , γιατί όχι;

-        Πάμε λοιπόν.

Μπροστά η κυρία πίσω με τα παιδιά με τα ποδήλατα.

-        Να εδώ στο τέλος του άλσους στην άκρη . Αφήστε τα ποδήλατα γιατί δεν έχει δρόμο . Θα πάμε με τα πόδια .

Ο Πετρής , ο Πέτρος όπως τον έλεγαν τα φιλαράκια του περπατούσε με το κεφάλι σκυφτό , κάτι γκούγκλαρε στο κινητό του .

-        Αστο ρε Πετρή πια, έλα να απολαύσουμε τη φύση , του φώναξε ο Γιαννάκης.

Τρία παιδιά 14 χρόνων έτοιμα να ριχτούν στην μάχη του απεγκλωβισμού . Προχώρησαν κάνα χιλιόμετρο με τα πόδια . Σκοτείνιαζε σιγά σιγά , ήταν και χειμώνας .

Μα που στην ευχή είναι το σκυλάκι, αναρωτήθηκε ο Γιάννης .Δεν ακούω ουτε γάβγισμα.

Λέτε να πέθανε; -θα κουράστηκε το χρυσό μου απάντησε η κυρία.

Μα ο Πέτρος που μόνο θρίλερ έβλεπε και για αυτό τον φώναζαν «ψυχάκια «, κάτι υποπτεύθηκε . Και τους κάνει σήμα  να γυρίσουν πίσω χωρίς να πουν τίποτε στην κυρία.

Είχε μπει στο προφίλ του Δημήτρη στο facebook , έψαχνε τις φωτο που είχε αναρτήσει από το πάρτυ γενεθλίων του . Ούτε φώτο η κυρία ούτε tag.

Κρύφτηκαν στην φυλλωσιά και άκουσαν την κυρία να φωνάζει να εδώ είμαστε φτάνουμε .

-Μα που στην ευχή πήγατε;  

Να εδώ ήταν , με ακολουθούσαν μέχρι τώρα , είπε σε έναν άντρα κάτι έλεγε θυμωμένα .

Κρύφτηκαν για κανένα μισάωρο και αποχώρησαν αθόρυβα.

Στο μεταξύ δυο αστυνομικοί τα πλησίασαν , τους είχαν ειδοποιήσει οι γονείς του Γιαννάκη που είχαν βάλει στο κινητό του εφαρμογή εντοπισμού gps.

Η τεχνολογία έκανε το θαύμα της .