Γύρω στα 1860 σε ένα χωριό της Ηλείας στη Ζούρτσα, που σήμερα ονομάζεται και Νέα Φιγαλεία, οι περισσότεροι κάτοικοι ασχολιόντουσαν με την γεωργία και την κτηνοτροφία και γι' αυτό υπήρχαν και αρκετοί νερόμυλοι στην περιοχή.

Το νερό ερχόταν ψηλά, από το ποτάμι, περνούσε μέσα από κάποια χωράφια και κατέληγε στο νερόμυλο μέσα από το μυλαύλακο. Επίσης με το νερό γέμιζαν ολόκληρα βαρέλια για να έχουν αποθέματα νερού, όταν έπεφτε η πίεση. Από το αυλάκι το νερό έπεφτε με δύναμη στη φτερωτή και έδινε κίνηση με την ορμή του και γύριζαν οι μυλόπετρες, για να μπορούν να αλέθουν το σιτάρι και το αραποσίτι.
"Όταν έσπαγε το λιθάρι" και θέλαμε να σταματήσουμε τη λειτουργία του νερόμυλου, υπήρχε η "δίπλα" με την οποία απομονώναμε το λιθάρι και διοχετεύαμε το νερό προς άλλη κατεύθυνση, για να γίνει η επισκευή του "λιθαριού".
Το αυλάκι είχε επίσης ένα διχτάκι, που μάζευε τα σκουπιδάκια και τα χαλικάκια, ώστε να γυρίζει η μυλόπετρα σωστά.
Το χειμώνα το αυλάκι βούλωνε από τα χώματα και τις λάσπες, που κατέβαιναν μαζί με το νερό και ήταν πολύ δύσκολο να το ξεβουλώσουν και να επαναφέρουν τον νερόμυλο σε λειτουργία, με την κανονική ροή του νερού.
Η ζωή αυτών των ανθρώπων, δίπλα στο ποτάμι και μέσα στο νερόμυλο, ήταν πολύ δύσκολη, λόγω της υγρασίας. Για το λόγο αυτό και ύστερα από πολλά χρόνια σκληρής δουλειάς στο νερόμυλο, η πολυμελής οικογένεια μεταφέρθηκε στο χωριό, όπου αγόρασε οικόπεδο μέσα στην αγορά κι έχτισε εκεί έναν νέο πιο σύγχρονο μύλο.
Δημήτρης Ζευγίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου